Kostwinners bij GroenLinks

Vandaag heb ik de leden-enquête van GroenLinks ingevuld. Een hoop vragen over wat je belangrijke onderwerpen vindt, en hoe je door de partij het liefst geïnformeerd wilt worden. De vragenlijst werd afgesloten met een aantal vragen naar je achtergrond. Dat begon goed: bij de eerste vraag, naar sekse, kon je invullen: man, vrouw, of anders. Heel vooruitstrevend, heel GroenLinks. (Hoewel, de volgende stap is dat we als GroenLinks niet meer naar sekse vragen, maar daarover wellicht later meer). Even verder ging het wat mij betreft helemaal fout. Gevraagd wordt wat het beroep en de hoogste opleiding van de kostwinner in je huishouden zijn. Hoezo van de kostwinner? Waarom willen ze het beroep en de opleiding van de kostwinner weten, en niet van degene die de enquête invult? Gaat GroenLinks niet uit van het individu?
Toen ik mijn ongenoegen over de vraag via Twitter ventileerde en daarbij de link legde met FemNet, kreeg ik een aantal verbaasde reacties: de vraag naar kostwinners is toch niet vrouw-onvriendelijk; en zowel mannen als vrouwen kunnen toch kostwinner zijn? Ja natuurlijk (ik ben ook kostwinner; dat wil zeggen, ik verdien wat meer dan mijn partner). Maar waar het om gaat is dat je bij het gebruiken van een kostwinnerscriterium het beroep en de opleiding van de minst verdienende partner in een klap als irrelevant wegzet. En dat is wat mij betreft wel zo ontzettend in strijd met alles waar GroenLinks voor staat qua emancipatie en diversiteit.
Ik ga er eigenlijk van uit dat er over de de kostwinnersvraag in de enquête niet is nagedacht: dat het een standaard-marketing vraag is die is overgenomen. Ik hoop tenminste niet dat de vraag expres zo is gesteld.
Maar ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik me meer zorgen over moet maken: dat degene die de enquête heeft opgesteld niet doorhad dat het een rare vraag is, of dat GLers die op Twitter reageerden het probleem van de vraag niet zagen.
En zo blijft er het nodige te doen om GroenLinks scherp te houden op emancipatie en diversiteit. En oude boodschappen komen daarbij nog wel eens van pas, zoals die op het affiche van de PSP uit (ongeveer) 1982: Omdat ieder mens er een is, en niet de helft van een stel.

Adoptieboom

Het valt niet altijd mee om enigszins milieubewust te leven en toch zoveel mogelijk te genieten van de geneugten des levens, en ook je kinderen nog een beetje tevreden te houden in deze consumptiemaatschappij. En dus ga ik met de auto naar schaatsen, maar dan wel met de Greenwheels, eten we vlees, maar wel biologisch, gaan we skiën, maar wel met de trein, en willen we komende zomer naar Griekenland, maar niet vliegen. Een wereld van compromissen waar ik me redelijk goed bij voel. Ik noem het dan ook liever geen compromis maar een evenwicht tussen verantwoord en lekker.

Maar dan de kerstboom. Met kinderen een must. En plastic vind ik niet echt. Toen we net in dit huis woonden (tien jaar geleden), hebben we er eens een met kluit gekocht. Eerst in ons eigen tuintje gezet, waar hij aansloeg, maar wel de halve tuin vulde met een sombere schaduw. Het jaar daarop heb ik hem verplaatst naar een openbaar groenstrookje, waar hij het niet redde. De jaren daarop hebben we het met wegwerp-kerstbomen gedaan. Deels tweedehands; want we hebben een paar keer aan het begin van de kerstvakantie een boom van school meegenomen. Maar soms ook vers gekocht, en in januari aan de straat gezet. En dat voelt toch niet fijn. Ruimte, voedingsstoffen, afval, CO2, dat verhaal. Toen ik een paar weken geleden las dat ook bij ons in de buurt adoptiebomen te krijgen waren was ik dan ook meteen enthousiast. De boom gaat in januari bij de kweker de grond weer in, en komt volgend jaar weer bij ons terug. Nog steeds milieubelasting, maar een stuk minder dan elk jaar een nieuwe boom.
En gisteren zijn we hem gaan halen, onze adoptieboom. Bij Eco-logisch, de eko-bouwmarkt hier vlakbij. Lopend, met een karretje (gister lag er nog niet genoeg sneeuw voor de slee). En vandaag hebben we hem versierd. Nee, niet met LED-lampjes. Die komen er misschien als deze het hebben begeven. Maar vooralsnog vind ik het een mooi compromis. O nee, evenwicht.

Mooi beeld

Vandaag gaf ik een training (juridische aspecten van huiselijk geweld) in Rotterdam. Tijdens mijn ommetje in de middagpauze liep ik plotseling tegen het bekende beeld van Zadkine aan. Een mooi beeld.

Mini-symposium en PoWR Netwerkborrel

Toen ik anderhalf jaar geleden mijn intrek nam in de Corvershof, nam ik me voor met enige regelmaat iets te organiseren in dit prachtige gebouw. En dan niet alleen inhoudelijk, maar ook bijeenkomsten waarop ik mijn netwerk zou kunnen uitnodigen. Want zo'n eenvrouwsbedrijf is ook maar zo alleen. Lange tijd kwam het er niet van, maar toen ik voor de zomer mijn eerste stagiaire had zag ik mijn kans schoon: ik gaf haar als stage-opdracht geheel zelfstandig een inhoudelijk symposium te organiseren, en plakte daar een netwerkborrel achteraan. Dat beviel. Mijn nieuwe stagiaire, die sinds de zomer hier werkt, heeft daarom een zelfde opdracht gekregen, en op 17 december is het zover:

Mini-symposium en PoWR Netwerkborrel

Donderdag 17 december 2009
14.30 uur tot ± 17.30 uur
In de Gelagkamer, Corvershof
Nieuwe Herengracht 18 te Amsterdam

Asielzoekers zwijgen over seksueel geweld

Op 17 december organiseert Projects onWomen's Rights een mini-symposium over (vrouwelijke) asielzoekers die bij aankomst in Nederland zwijgen over seksueel geweld dat zij hebben meegemaakt in het land van herkomst. Het symposium is in opdracht van Margreet de Boer door haar stagiaire Sara Amajoud georganiseerd.

Bernadette Hoekstra van Vluchtelingenwerk zal de wijzigingen in de asielprocedure bespreken. Daarnaast komt Margrietha Reinders van het Wereldhuis vertellen over de ervaringen die zij vanuit het pastoraat heeft met vrouwen met seksuele geweldservaringen. De asieladvocaat Bernadette Ficq komt vertellen over de knelpunten in de praktijk, o.a. de 48 uur na aankomst in Nederland waarin de asielzoekers hun verhaal moeten doen. Daarna vindt er een discussie plaats aan de hand van een aantal stellingen. Het symposium wordt afgesloten met een borrel.

Iedereen is welkom op het mini-symposium dat plaats zal vinden op 17 december 2009 vanaf 14.30 uur tot ± 17.30 uur in de Gelagkamer van de Corvershof, Nieuwe Herengracht 18 te Amsterdam. Toegang is kosteloos. Wel aanmelden bij intern@projectsonwomensrights.nl.

Filmpje Hallo Kezban

weg met de Herijking

Nadat ik vanmiddag de zoveelste 'herijking' zag langskomen heb ik besloten de strijd aan te binden: weg met de herijking.

Naar mijn idee kan herijking in de politiek twee dingen betekenen:
1. we willen eigenlijk niets veranderen, maar omdat dat wel van ons wordt verwacht doen we net alsof wel we iets veranderen, en dan noemen we het herijking;

of precies andersom:

2. wij willen iets niet uitvoeren, of iets op een andere manier uitvoeren dan is afgesproken, en we zijn bang dat dat niet geaccepteerd wordt, en daarom noemen we het geen beleidswijziging maar een herijking.

In beide gevallen is het sterk verhullend taalgebruik.
Zeg het als je iets niet wilt, zeg het als je iets niet doet, zeg het als je iets anders gaat doen, maar verschuil je niet achter het woord herijking.

Zo. dat moest er even uit.

GroenLinks West in gesprek met bewoners

Plaats 6 en toch blij

Vanmiddag was de ALV van Amsterdam West. Ik was voorgedragen voor de vierde plek, en ben uiteindelijk op de zesde plek terecht gekomen. Maar ik ben er tevreden mee. Op nummer 4 staat nu Christa; de eerste kandidaat uit Oud-West op de lijst (Amsterdam West is een fusie stadsdeel; we gaan van 4 stadsdelen naar 1; en voor veel leden telde het argument van een goede verdeling van de oude stadsdelen in de top van de lijst). En op nummer 5 Emel, onze eerste 'niet autochtone kandidaat'. Allebei prima kandidaten. Natuurlijk is het even niet leuk om lager te eindigen dan dat je bent voorgedragen, maar gezien de achtergronden van deze keuze heb ik er absoluut vrede mee.
We hebben een prachtige lijst gekozen, met een geweldige mix van kandidaten: man/vrouw, jong/oud (waarbij mijn 45 dus oud is; zucht), ervaren en vers. En met diversiteit in achtergronden.
De eerste 10 zijn:
1. Rutger Groot Wassink
2. Selma Janssen
3. Sven Meeder
4. Christa de Visser
5. Emel Can
6. Margreet de Boer
7. Niels Smit
8. Tulsa Caupain
9. Bram Gerrits
10. Houssain El Yachouti

De ALV heeft verder unaniem besloten dat Dirk de Jager de eerste DB(wethouders)-kandidaat is, waarmee we ook de campagne ingaan.
Een leuke, enthousiaste en goede ploeg mensen; ik heb zin in de campagne, en zin in de volgende raadsperiode. Als raadslid, maar wie weet wel als tweede DB-er. Daarover heeft de ALV geen uitspraak gedaan (er zijn drie kandidaten geschikt bevonden); dat wordt aan de toekomstige fractie overgelaten (mocht het aan de orde zijn dat GroenLinks twee DBers kan leveren).

Nogmaals: lancering hallokezban.nl

Vandaag het persbericht gemaakt over de lancering van de website www.hallokezban.nl, morgen:

PERSBERICHT:

Hallo Kezban, interactieve website over eer en relaties gelanceerd;
Minister van der Laan en Staatssecretaris Bussemaker schrijven eerste column

Op donderdag 26 november lanceert Stichting Kezban de interactieve website www.hallokezban.nl. De website richt zich op meiden en jonge vrouwen die te maken hebben met een eercultuur, en in verband daarmee vragen hebben of problemen ondervinden. Op www.hallokezban.nl kunnen zij informatie vinden over achtergronden, over wetten en regels en over wat ze kunnen doen bij vragen of problemen. De site bevat een uitgebreide pagina met links en telefoonnummers. Bezoekers van de site kunnen anoniem vragen stellen aan vrijwilligers: vrouwen met verschillende achtergronden die hiervoor speciaal getraind zijn. Op het forum kunnen ervaringen worden gedeeld en uitgewisseld.
Omdat in kwesties van eer geheimhouding van levensbelang kan zijn, besteedt Hallo Kezban veel aandacht aan de veiligheid van de bezoekers. Vragenstellers krijgen geen antwoord via de e-mail, maar ontvangen een code waarmee ze het antwoord op hun vraag kunnen inzien. Bijdragen voor het forum worden voor plaatsing bekeken, de website geeft tips voor veilig internetten en heeft een 'nooduitgang' waarmee bezoekers direct op een 'onverdachte' site uitkomen.

De lancering van de site vindt plaats op 26 november 2009, in de internationale week zonder geweld tegen vrouwen. De heer mr. A.C.E. Clijnk, programmamanager eergerelateerd geweld bij het Ministerie van Justitie, verricht de officiële openingshandeling. Ter gelegenheid van de lancering zal tevens de eerste column op de site geplaatst worden. Deze column is geschreven door ministers van der Laan en staatssecretaris Bussemaker.
Tijdens de bijeenkomst waarop de site www.hallokezban.nl wordt gelanceerd herdenkt Stichting Kezban ook de (eer)moord op Kezban Vural, een jonge Turkse vrouw, 10 jaar geleden. Naar aanleiding van deze moord is in 2001 Stichting Kezban opgericht. De Stichting heeft tot doel het voorkomen en bestrijden van huiselijk geweld in allochtone kring. Het bestuur van Stichting Kezban bestaat voor het grootste deel uit allochtone vrouwen, die dit werk vrijwillig doen.

Genderintensifering en de manen van Jupiter

Net terug van een leuke ouderavond op het 4e gymnasium.
Na wat huishoudelijke mededelingen over de ouderbijdrage hield wetenschapsjournalist Koos Neuvel een inleiding onder de titel waarom jongens geen meisjes zijn. Daarbij ging hij in op de vraag waarom meisjes tegenwoordig zoveel beter presteren in het onderwijs dan jongens, of liever gezegd, waarom jongens slechter presteren dan meisjes. Uit onderzoek blijkt dat de feminisering ofwel verjuffing van het onderwijs hier niets mee te maken heeft. De belangrijke oorzaak ligt volgens hem in de genderintensifering. Jongens hebben altijd al de neiging om enigszins lui te zijn, en zich af te zetten tegen instituties als school. Nu meisjes in de afgelopen decennia veel beter zijn gaan presteren op school, leidt dat -in gemengde groepen- tot nog meer luiheid en slechter resteren bij jongens. De groepsdruk tussen jongens (en mannen) zegt dat jongens geen meisjes mogen zijn. En waar leren en presteren steeds meer iets van meisjes wordt, gaan jongens zich er dus meer tegen verzetten, en zich meer macho gedragen (genderintensifering). In niet gemengde groepen zie je dit niet. Daar willen jongens zich best bezig houden met taal, en zelfs zingen en toneelspelen. Voor meisjes maakt het allemaal wat minder uit (als meisje mag je jongensachtig zijn), maar ook voor meisjes zouden ongemengde klassen beter zijn, met name in de exacte vakken.
Interessante lezing; de vraag of je de verschillen tussen de seksen kunt verkleinen door seksesegregatie vind ik een intigrerende.
Na de lezing mochten we op de dak van de school allemaal even door de sterrenkijker kijken, die gericht stond op Jupiter. Heel mooi waren er drie manen te zien.
Daar waar mannen van Mars komen en vrouwen van Venus, is Jupiter misschien wel het symbool van het doorbreken van de rolpatronen. Of probeer ik nu teveel aan elkaar te knopen?

Voorgedragen voor plek 4

Voor wat betreft mijn eigen plek wist ik het al even, maar vandaag is het advies van de kandidaten-commissie van Amsterdam-West bekend geworden. Ik word voorgedragen voor plek 4, en geschikt geacht als DB-er (stadsdeel-wethouder).
Mij tekstje:

Margreet, adviseur en onderzoeker op het gebied van vrouwen en recht, was de afgelopen jaren het gezicht van GroenLinks in de fractie van Westerpark op het gebied van WMO, zorg en onderwijs. Dat heeft zij voortreffelijk gedaan. In de raad verwerft zij gezag met haar inbreng op hoofdlijnen. Zij is sterk op het proces gericht, is daardoor zeer geschikt om mede sturing te geven aan het fractieproces. Margreet kan werken aan de versterking van haar zichtbaarheid en die van GroenLinks. Zij is een sterke denker en heeft ook kwaliteiten als bestuurder. De KC acht Margreet zowel geschikt voor een DB-functie als een prominente functie in de fractie.

Ik ben er blij mee.
Ik zou het fantastisch vinden om bestuurder te worden voor GroenLinks, maar realiseer me ook dat de concurrentie wat dat betreft in West groot is. In ieder geval blijf ik me nog vier jaar met de stadsdeelpolitiek bemoeien.

lancering hallo kezban

Inmiddels werk ik bijna twee jaar aan het project Hallo Kezban. En volgende week donderdag is het zover, dan wordt de website www.hallokezban.nl gelanceerd (nu al in de lucht, maar volgende week met column van een prominente Nederlander).
Op donderdag 26 november, in de week zonder geweld tegen vrouwen, herdenkt Stichting Kezban eerst haar naamgever, Kezban Vural, die tien jaar geleden door eerwraak om het leven kwam.
Vervolgens wordt de nieuwe website gelanceerd.
Een serieuze en leuke bijenkomst dus, die voor iedereen open staat. In de Balie, 13.00 uur.
Klik hier voor meer informatie en aanmelden

Te zien op de radio

Afgelopen maandag was ik op de radio. Bij OBAlive, een programma dat (in ieder geval op maandag) wordt gemaakt door LLink. Ik mocht daar vertellen over het boek Vrouw en Recht, de beweging, de mensen, de issues. Van deze radio-opnames worden ook video-opnames gemaakt, die op de site worden gezet. Zodat je mij hier op de radio kunt zien.
Er schiet meteen een liedje van Herman van Veen in mijn hoofd: Iemand kleedt zich uit, voor de radio, kijk uit! iemand steelt de show, zonder risico. Maar dat terzijde.

het boek

Zo zie het er uit. En je kunt het kopen of bestellen bij de boekwinkel. ISBN 978 90 8964145 8.

Workum

Het is herfstvakantie, maar ik werk me drie slagen in de rondte. Het verwerken van de interviews voor het onderzoek naar secundaire victimisatie kost veel meer tijd dan van te voren bedacht, maar het moet wel af. En nog zo meer, u kent dat wel.
Gelukkig zijn de kinderen inmiddels zo groot dat ze zich ook zonder ouders thuis goed vermaken, zeker met Cinekid op de hoek. En twee herfstvakantie-activiteiten hadden we al gepland: afgelopen zondag/maandag naar Workum, en morgen naar de Efteling (met dank aan de AH-actie loop ik al maanden met kaartjes in mijn portemonnee die tot eind oktober geldig zijn; dus nu moet het er echt van komen). Aan de ene kant denk ik: had ik dit nou maar niet gepland, dan had ik twee extra dagen aan het onderzoek kunnen werken. Aan de andere kant is het ook wel goed dit soort dingen vast te leggen, want alleen maar werken is natuurlijk voor niemand goed.

Maar zondag en maandag waren we dus in Workum. Zwager Frank was gevraagd om voor het jaarlijkse shanty-festival Liereliet daar een avondvullende muziektheater voorstelling te maken. Dat werd Kippen in het Ruim. Daar gingen we naartoe. Samen met zus Heleen, die (op maandag) mee ging varen in de Beurtveer, met de Bruinvisch.

Zondagmiddag aangekomen in Workum meldden we ons in de Bed and Breakfast Het Smidsvuur, waar we een warm onthaal kregen. Ook daar was het feest. We kregen erwtensoep aangeboden, mochten gezellig en gratis meedrinken, en werden uitgenodigd aan te schuiven in de woonkamer waar met ondersteuning van maar liefst drie accordeons zeemansliederen werden gezongen. Onbekende, maar ook Ketelbinkie, de Zuiderzeeballade en Allen die willen te Kaapre varen, die we natuurlijk wel mee konden zingen.

In de haven lagen alle boten en bootjes die mee zouden gaan doen aan de strontrace, de visserij of de beurtveer; eromheen een visserrij-markt.

De voorstelling was ook genieten. En na een laatste rondje om de haven maandagochtend, waar de Scric der Zee alweer buiten stond op te treden, was het tijd om weer naar huis te gaan.

Al met al zijn we nog geen etmaal in Workum geweest, maar het was echt vakantie. Lekker weg in eigen land zeg maar.

Zin in seksuele vrijheid

Tijdens het bezoek van FemNet (het Feministisch Netwerk van GroenLinks) aan de Tweede Kamer overhandigde FemNet-bestuurslid Hanneke Felten gisteren het visiestuk 'Zin in seksuele vrijheid' aan de GroenLinks Tweede Kamerleden Femke Halsema en Tofik Dibi. Het visiestuk is opgesteld door FemNet, RozeLinks en DWARS, en bevat voorstellen voor een GroenLinks visie en speerpunten op het gebied van seksualiteit.
Zie hier het persbericht en een link naar het document.

De medewerker van Tofik werd meteen geïnspireerd, met als gevolg dat nog dezelfde middag (terwijl de FemNet delegatie inmiddels op de publieke tribune was aangeland om het vragenuurtje te aanschouwen) schriftelijke vragen over seksualiteit en de kerndoelen in het onderwijs, een van de speerpunten in het visiestuk, de deur uit gingen.

Het persbericht daarover:

Dibi: geen taboes bij herziening kerndoelen onderwijs

13 oktober 2009

GroenLinks Kamerlid Tofik Dibi wil dat het kabinet met open vizier praat over de herziening van de kerndoelen van het onderwijs. Seksualiteit moet een vanzelfsprekend onderdeel gaan uitmaken van de lessen op scholen. Dibi: Het kan niet dat minister Plasterk aan de ene kant in gesprek is met het veld over de aanpassing, en tegelijkertijd via de media laat weten dat hij nu al weet dat seksuele diversiteit er geen onderdeel van mag uitmaken.

GroenLinks pleit al lang voor modernisering van de kerndoelen. De huidige kerndoelen zijn te vrijblijvend. Veel scholen besteden onvoldoende aandacht aan seksuele vorming. Soms mag het niet van de school. Soms vermijden leraren er over te beginnen uit angst voor de reactie van ouders. Dibi: Jongeren hebben recht op een goede en brede seksuele vorming op school. Les over verschillende vormen en smaken van seksualiteit hoort daarbij.

Tofik Dibi

Vragen van het lid Dibi (GroenLinks) aan de minister en staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap over de herziening van de kerndoelen (ingediend op 13 oktober 2009)

1. Herinnert u zich het interview met Metro (8 oktober 2009) waarin u zegt dat het geen zin heeft om scholen te verplichten aandacht te besteden aan seksuele diversiteit?

2. Bent u met mij van mening dat u met deze uitspraak vooruit loopt op de toezegging aan de Kamer dat de kerndoelen worden herzien gericht op seksualiteit, seksuele omgangsvormen en respect voor seksuele gerichtheid? Zo nee, waarom niet?

3. Bent u met mij van mening dat het geen pas geeft om, terwijl het overleg met het veld nog gaande is, al vooruit te lopen op de uitkomsten?

4. Wanneer kan de Kamer de brief over de herziening van de kerndoelen tegemoet zien?

Dat is nog eens snel resultaat!
Christel en Tofik bedankt!

En het bezoek omvatte nog meer! Naast het aanbieden van het visiestuk over seksualiteit tijdens de fractievergadering en het bekijken van het vragenuurtje hadden we nog twee leuke en nuttige gesprekken met achtereenvolgens Ineke van Gent en Naima Azough. Daarbij passeerden onder meer de revue het langdurig zorgvelof, mantelzorg in het algemeen, quota, het succesierecht, het ouderschap in lesbische relaties, de neef-nicht-huwelijken, de nieuwe vreemdelingenrecht en (jongens)prostitutie (en dan ben ik vast nog wat vergeten). Op enkele punten zijn ook vevolgafspraken gemaakt: voor gerichte inbreng vanuit FemNet wanneer er een wetsontwerp ligt en voor mogelijke themabijeenkomsten.

Al met al een zeer geslaagde dag, waarvoor des te meer dank aan Christel, die dat allemaal voor ons heeft geregeld.

uitnodiging boekpresentatie

Door de uitgever is inmiddels onderstaande uitnodiging verspreid:

UITNODIGING VOOR DE FEESTELIJKE PRESENTATIE VAN

Vrouw en recht
De beweging, de mensen, de issues
Margreet de Boer, Marjan Wijers (red.)

Woensdag 28 oktober, 16.00-18.00 uur

Amsterdam University Press en het Clara Wichmann Instituut organiseren in samenwerking met het academisch-cultureel centrum SPUI25 de presentatie van Vrouw en recht; De beweging, de mensen, de issues.

In de afgelopen eeuw is de rechtspositie van vrouwen sterk verbeterd. Vrouwen hebben kiesrecht, worden niet meer ontslagen wanneer ze trouwen en verliezen dan ook niet meer hun handelingsbekwaamheid (tot 1957 hadden gehuwde vrouwen ongeveer evenveel te zeggen als kinderen). Als je door je man verkracht wordt, kun je daar ook aangifte van doen (tot 1991 was verkrachting binnen het huwelijk niet strafbaar). Er is wetgeving gelijke behandeling, en over het algemeen is er sprake van gelijkheid voor de wet voor mannen en vrouwen. Maar betekent deze gelijkheid op papier ook dat de rechtspositie van vrouwen daadwerkelijk is verbeterd?

Het rechtsgebied vrouw en recht is en blijft in beweging. Nieuwe thema’s dienen zich aan; oude kwesties blijven actueel, of worden dat opnieuw. Het deze dag te verschijnen Vrouw en recht, de beweging, de mensen, de issues wordt uitgegeven vijf jaar nadat het Clara Wichmann Instituut, het expertisecentrum voor vrouw en recht, zijn deuren heeft gesloten.

Het boek geeft door middel van artikelen, interviews en columnachtige essays een doorkijkje in de wereld van vrouw en recht. Daarbij komen vragen aan de orde als: Hebben alle vrouwen werkelijk zeggenschap over hun lichaam, ook waar het gaat om wel of geen seks (seksueel geweld, maar ook sekswerk) of wel of geen kinderen (abortus)? Hoe gelijkwaardig zijn partners in het huwelijk, en in hun ouderschap? Worden arbeid en zorg eerlijk gedeeld, en wordt het werk van vrouwen net zo goed beloond als dat van mannen? Kunnen alle vrouwen wel gebruik maken van hun rechten; ook migranten en vrouwen zonder papieren? Maar ook: Moeten we eigenlijk wel streven naar gelijkheid? Is discriminatie van vrouwen van een andere orde dan die op andere gronden? Moeten we het begrip sekse niet gewoon afschaffen?

Carien Evenhuis zal het eerste exemplaar overhandigen aan Kathalijne Buitenweg.
Margreet de Boer en Marjan Wijers zullen vervolgens in discussie gaan met Kathalijne Buitenweg, Domenica Ghidei en Titia Loenen over het boek en de huidige staat van de rechtspositie van de vrouw. Hierbij zal ook het publiek worden betrokken.

De sprekers:
Carien Evenhuis is voorzitter van de Stichting Clara Wichmann Instituut. Het Instituut is in 2004 gesloten; de Stichting financiert nog enkele projecten, waaronder het boek Vrouw en Recht.

Margreet de Boer en Marjan Wijers waren beiden tot 2004 werkzaam bij het Clara Wichmann Instituut en werken momenteel als zelfstandig onderzoeker op het gebied van vrouw en recht en mensenrechten. Zij hebben het boek Vrouw en Recht samengesteld.

Kathalijne Buitenweg was Europarlementariër voor GroenLinks. Sinds 15 september 2009 is ze voorzitter van het Proefprocessenfonds Clara Wichman, een onderdeel van de vrouw en recht beweging zoals die in het boek wordt besproken.

Domenica Ghidei is lid van de Commissie Gelijke Behandeling, was een van de oprichters van de Vrouwenraad van de Vluchtelingen Organisaties Nederland en is één van de mensen die in het boek Vrouw en Recht wordt geïnterviewd.

Titia Loenen is hoogleraar rechtstheorie met bijzondere aandacht voor gender en recht aan de Universiteit van Utrecht. Zij heeft als extern adviseur meegewerkt aan de totstandkoming van het boek, wordt erin geïnterviewd en heeft erin geschreven over het huwelijk als issue.

Vrouw en recht; De beweging, de mensen, de issues
SPUI25
Woensdag 28 oktober 2009
Aanvang: 16.00 uur

Reservering
De toegang is gratis tenzij anders vermeld. De capaciteit van Spui 25 is beperkt. Voor het bijwonen van bijeenkomst dient u zich dan ook van tevoren aan te melden via www.spui25.nl. Als de zaal vol is ontvangt u bericht. Mocht u verhinderd zijn dan graag afmelden. Adres: Spui 25, 1012 WX Amsterdam.
SPUI25 is een academisch-cultureel centrum dat een verbinding vormt tussen de academische cultuur van de Universiteit van Amsterdam en de wereld van de culturele praktijk in de breedste zin. Initiatiefnemers voor het centrum zijn de Universiteit van Amsterdam (Faculteit der Geesteswetenschappen) en de Amsterdamse Universiteits Vereniging (AUV), met als externe partners uitgeverij Amsterdam University Press (AUP), Athenaeum Boekhandel en het weekblad Vrij Nederland.


Weest allen welkom!
(wel even aanmelden, zie hierboven)

Autonomie en vrouwenrechten

Op 15 oktober mag ik bij de Vereniging voor Vrouw en Recht Clara Wichmann een inleiding houden op het jaarlijkse congres, dat dit jaar het thema zelfbeschikkingsrecht van vrouwen heeft meegekregen. Dat ze mij vroegen was min of meer een noodgreep; er was nog iemand nodig voor de algemene inleiding, en als oud-voorzitter ben je nog wel eens bereid om dan maar de redder in nood te zijn.
Ik heb weinig tijd om een doorwrocht verhaal voor te bereiden (op een onderwerp dat niet specifiek het mijne is), zodat ik me tot de strategie zal wenden om vooral veel vragen op te werpen. Wat is autonomie eigenlijk? Bestaat er wel een individueel zelfbeschikkingsrecht, en zo ja, is dat algemeen en universeel?
Bij welke issues speelt zelfbeschikkingsrecht een rol (baas in eigen buik plopt natuurlijk gelijk op in mijn gedachten) en is het concept autonomie daar nodig of handig om vrouwenrechten beter te kunnen waarborgen, of kan dat ook/beter op een andere manier?
Interessante vragen, waarbij het antwoord misschien wel minder eenduidig is dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.
Met vragen stellen kom ik een heel eind voor mijn inleiding, maar voor tips over interessante schrijfsels (mits niet te lang) over autonomie en individueel zelfbeschikkingsrecht (al dan niet van vrouwen houd ik me aanbevolen!!!
Het congres staat trouwens ook open voor niet leden; je kunt je hier aanmelden.

Bezoek met FemNet de Tweede Kamer

Zoals beloofd wat meer informatie over de verschillende FemNet-activiteiten deze herfst. Te beginnen met het bezoek aan de Tweede Kamer op 13 oktober:

Programma:

11.00 - 12.30 uur: bijwonen fractievergadering
12.30 - 13.15 uur: lunchen met het E-team (Emancipatie-team) van de fractie; o.a. Ineke van Gent en Christel Kohlman. Gesprek over initiatiefwet Langdurend zorgverlof
13.15 - 14.00 uur: gesprek met Naïma Azough en Peter van Dijk over justitie en emancipatie, zoals juridisch ouderschap mee-moeder, gevolgen versoepeling erfrecht voor vrouwen en de gevolgen van de wijziging Vreemdelingenwet 2000 voor vrouwelijke asielzoekers
14.00 - 15.00 uur: Publieke tribune: vragenuur Tweede Kamer

Aanmelden voor 11 oktober: Femnet@groenlinks.nl
Vooraf aanmelden is verplicht vanwege het beperkte aantal plaatsen en de beveiliging van de Tweede Kamer. Na aanmelding krijg je bericht over tijdstip en plaats van verzamelen.

Deelnemers aan dit bezoek dienen zich een beetje in te lezen op een van de onderwerpen die aan de orde zullen komen.

Bestel ons boek!

Op 28 oktober zal het boek Vrouw en Recht, de beweging, de mensen, de issues gepresenteerd worden. Maar je het is nu al te bestellen bij de uitgever.
Op de site van AUP wordt het met de volgende tekst aangeprezen:

Margreet de Boer, Marjan Wijers
Vrouw en recht
De beweging, de mensen, de issues

Vrouw en recht wordt uitgegeven vijf jaar nadat het Clara Wichmann Instituut, het expertisecentrum voor vrouw en recht, zijn deuren heeft gesloten. Het boek geeft door middel van (korte) artikelen, interviews en columnachtige essays een kijkje in de wereld van vrouw en recht. Daarbij wordt ingegaan op de geschiedenis, maar ook actuele thema’s komen aan de orde, evenals de bevlogenheid van mensen die zich sterk maakten en maken voor vrouwenrechten. Het boek is rijk geïllustreerd.

Margreet de Boer en Marjan Wijers waren beiden tot 2004 werkzaam bij het Clara Wichmann Instituut, en werken momenteel allebei als zelfstandig onderzoeker op het gebied van vrouw en recht en mensenrechten.

Je kunt hier aangeven dat je op de hoogte gehouden wilt worden van de verschijning.

Een kijkje bij de jeugdpsychiatrie

Sinds een paar jaar ben ik lid van de Raad van Toezicht van Triversum, een instelling voor kinder- en jeugdpsychiatrie in Noord-Holland. Met mijn medetoezichthouders vergader ik een aantal keer per jaar. Vaak gaat dat over managementzaken: geld en en de gevolgen van nieuwe financieringssystematieken en bezuinigingen op de zorg die vertaald moeten worden naar efficiënter werken in de organisatie. Daarbij komt dan wel aan de orde hoe we zorgen dat de kwaliteit van de zorg en de behandelingen overeind kan blijven, en liefst nog verbeterd kan worden, maar over de core-business van de instelling, de hulp die er geboden wordt aan kinderen en jongeren gaat het eigenlijk nooit. Terwijl dat natuurlijk wel is waar het om gaat. Daarom vind ik het belangrijk om als toezichthouder af en toe een kijkje in de keuken te kunnen nemen. Door af en toe eens een vergadering van de cliëntenraad bij te wonen, of, zoals vandaag, door een open dag te bezoeken.
Vandaag was de open dag van de (dag)klinische psychotherapie 'de Spiegel', een afdeling waar jongeren van 14-21 jaar eerst ongeveer een half jaar opgenomen zijn (klinische behandeling), en daarna nog ongeveer een half jaar dag-klinisch (overdag therapie en school, 's avonds naar huis).
Samen met ouders, broers en zussen van jongeren die op deze afdeling wonen / in de dagkliniek zitten maakten we vanmiddag kennis met een aantal therapievormen die ze aangeboden krijgen: groeps-psychotherapie en psycho-drama, creatieve therapie en Psycho-motorische therapie. En niet door alleen maar naar een verhaaltje te luisteren, maar door het te zien en te doen. Zo heb ik bij creatieve therapie een ruimte getekend waarin ik me thuis voel (zie foto), en bij PMT in de gymzaal 'socio-bal' gespeeld. En steeds met de uitleg erbij op welke manier de therapievormen gebruikt worden om de jongeren inzicht te geven in hun problematiek, en hen te leren met hun problemen om te gaan en andere handelingsstrategieen te ontwikkelen.
Heel nuttig en leerzaam om te zien.
Maar wat toch wel het mooiste is om te zien is hoe de jongeren, die allemaal met een behoorlijke problematiek te kampen hebben (gehad), kunnen en durven praten over het wonen in de leefgroep en over de verschillende therapievormen. Veel positieve geluiden, met hier en daar wat kritische kanttekeningen, die wat mij betreft alleen maar aangeven dat de afdeling zo veilig is dat de jongeren ook kritiek kunnen leveren.
Een leerzame dag. Ik weet weer waarvoor ik het doe, dat toezicht houden.

Evenwichtige uitspraak Hof Den Haag over ouderlijk gezag

In de afgelopen jaren is van verschillende kanten kritiek geuit op de Nederlandse familie-rechtsraak, inhoudende dat familierechters in hun uitspraken onvoldoende rekening houden met huiselijk geweld. Zie onder meer de website van Stichting Zijweg. Begin 2008 organiseerde ik samen met het Verweij Jonker Instituut een expertmeeting over dit onderwerp. Op deze expertmeeting werd geconstateerd dat familierechters vrijwel nooit eenhoofdig ouderlijk gezag toewijzen, ook niet in die gevallen waarin (bijvoorbeeld op grond van huiselijk geweld) omgang wordt ontzegd. In de conclusies van de expertmeeting werd daarover gezegd dat er minder rigide uitgegaan zou moeten worden van gezamenlijk gezag, en dat als er gronden zijn om omgang te ontzeggen, het uitgangspunt omgedraaid zou moeten worden: in plaats van 'gezamenlijk gezag, tenzij' zou het dan moeten worden: 'eenhoofdig gezag, tenzij'.
Inmiddels is er een uitspraak van het Hof in Den Haag, waarin in een zaak waarin huiselijk geweld speelde eenhoofdig gezag is toegekend. Hierbij is getoetst aan de criteria van de nieuwe wet bevordering voortgezet ouderschap.
Een citaat uit deze uitspraak:

Gezamenlijk gezag vereist dat de vader en de moeder in staat zijn tot een behoorlijke gezamenlijke gezagsuitoefening en dat zij beslissingen van enig belang over de minderjarigen in gezamenlijk overleg kunnen nemen, althans dat zij tenminste in staat zijn vooraf afspraken te maken over situaties die zich rond de minderjarigen kunnen voordoen, zodanig dat de minderjarigen niet klem of verloren raken tussen hen. Het hof stelt voorop dat het voor de minderjarigen van bijzonder belang is om in een veilige en evenwichtige leefomgeving op te groeien.

en dan:

Uit de stukken en het verhandelde ter zitting is het hof voldoende gebleken dat de verhouding tussen de vader en de moeder als gevolg van traumatische ervaringen in de voormalige gezinssituatie ernstig is beschadigd. De moeder heeft de vicieuze cirkel van huiselijk geweld op eigen kracht doorbroken door met de minderjarigen bij de vader weg te gaan. Inmiddels zijn de moeder en de minderjarigen, in verband met de angst die hen nog steeds beheerst, woonachtig op een voor de vader onbekend adres. Van communicatie tussen de vader en de moeder is op dit moment dan ook geen sprake. Naar het oordeel van het hof kan, gezien dit turbulente verleden, ook niet van de moeder gevergd worden dat zij binnen afzienbare tijd met de vader in overleg treedt, te minder nu het hof ter zitting is gebleken dat de vader voortdurend een eigen rol opeist en zich onvoldoende bewust is van de gevolgen van zijn opstelling en zijn handelen voor de moeder en de minderjarigen.
Gelet op het voorgaande is het hof van oordeel dat de communicatieproblemen tussen de vader en de moeder van dien aard zijn dat er bij gezamenlijk gezag een onaanvaardbaar risico bestaat dat de stabiliteit waarin de moeder en de minderjarigen nu leven wordt verstoord en dat de minderjarigen klem of verloren raken tussen de vader en de moeder. Het hof zal het verzoek van vader tot instandhouding van het gezamenlijk gezag dan ook afwijzen.

Wat mij betreft een mooie, evenwichtige uitspraak, waarbij het belang van het kind echt centraal staat.

FemNet in de herfst

Komende maanden veel leuke en natuurlijk nuttige activiteiten van FemNet, het feministisch netwerk van GroenLinks.
Op 13 oktober: excursie naar de Tweede Kamer met bezoek aan de GroenLinks fractie
Op 29 oktober: FemNetbijeenkomst over het afschaffen van sekse als juridisch onderscheid
Op 31 oktober: Bijeenkomst over migratie (ism Kleurrijk Platform, werkgroep Noord-Zuid en Europa-werkgroep)
En dan verschijnt dit najaar ook nog de notitie Zin in seksuele vrijheid (FemNet, RozeLinks en DWARS)
Over de inhoud van een en ander binnenkort meer.
Nieuwsgierig? Kijk op de FemNet-website, en meld je op femnet@groenlinks.nl als FemNet-lid; je ontvangt dan alle uitnodigingen

Uit de kast, uit de klas

In navolging van Mathieu roep ik iedereen op de petitie 'uit de kast, uit de klas' te tekenen. De petitie roept regering en parlement op om een einde te maken aan de wetgeving die discriminatie van homoseksuele docenten door scholen nog steeds toestaat. Je kunt hier tekenen. De teller staat inmiddels boven de 13.000.

Meer over Femke en de Islam

Simon Otjes schreef vandaag een naar mijn mening nogal demagogische reactie (van dik hout snijdt men planken) op de tamelijk genuanceerde blog van Brechtje, waar ik eerder al (in grote lijnen instemmend) op reageerde.
Het onder ogen zien dat de rechtspositie van vrouwen er in islamitische landen over het algemeen slecht vanaf komt en dat ook in Nederland het islamitisch geloof wordt gebruikt als argument om vrouwen bepaalde vrijheden te ontzeggen is niet hetzelfde als 'de islam als probleem zien' of 'alle moslims over een kam scheren'.
In het debat over vrouwenrechten kun je religie niet negeren; ook de islam niet. In je analyse en in je oplossingen moet je nadenken over de rol van het geloof, net zo goed als je over de rol van de cultuur nadenkt (en vaak zijn deze twee ernstig verweven). En waarom zou je dan wel kritiek op de cultuur-elementen mogen hebben en niet op de geloof-elementen? Is geloof eigenlijk wel iets anders dan cultuur, in de manier waarop het opvattingen en gedragspatronen van mensen bepaalt?
En natuurlijk is 'de islam' niet overal hetzelfde. En nog gelukkiger is er ook binnen de islam en de moslim-gemeenschap steeds meer discussie over de positie van vrouwen in de islam. Moslima's nemen stelling tegen achterstelling van vrouwen, en tegen gebruiken die vaak met een beroep op het geloof worden gerechtvaardigd, zoals meisjesbenijdenis, eergerelateerd geweld en uithuwelijking. Zij betogen dat binnen de islam geen plaats is voor vrouwenonderdrukking. In die strijd verdienen ze onze steun, of ze nu strijden met een hoofddoek op of zonder.
Maar ontkennen dat het geloof of de aan het geloof gekoppelde cultuur een rol speelt is je hoofd in het zand steken.

Zoals gezegd: op de FemNet bijeenkomst van woensdag a.s. maken we graag wat tijd vrij voor deze discussie.

Reactie op bestelde blog: Femke en de Islam

Toch leuk, dat je een blog bestelt en dat die er dan een halve dag later ook komt. Gisteren vroeg ik Brechtje via Twitter of ze niet een leuk blog kon schrijven over het interview met Femke, waarin ze zich uitspreekt over vrouwenonderdrukking in de Islam. En zojuist bij het opstarten van de computer: voilá, het gevraagde blog.
Hieronder mijn korte reactie:

Dank je wel, voor deze blog 'op bestelling'.
Ik ben het met je eens: we mogen en moeten onze ogen niet sluiten voor de vrouwenonderdrukking in 'de Islam'. We moeten daar iets van vinden (vrouwenrechten gaan boven religie, inderdaad), en moeten er vooral ook de discussie over aangaan met vrouwen (en mannen) binnen de Islam.
Wat ik lastiger vind is om dit 1 op 1 te vertalen naar veroordelen van iemand omdat ze een hoofddoek (of wat dan ook) draagt. Gelukkig doet Femke dat in het interview ook niet. Ze zet de individuele rechten van vrouwen daarin voorop, en voegt er aan toe dat zij het liefst ziet dat alle vrouwen hoofddoekloos door het leven gaan. En dat mag ze vinden.

En komende woensdag is er een bijeenkomst van het FemNet (16 september, 19 uur, partijbureau). Dan kunnen we het er verder over hebben.

Hallo Kezban zoekt vrijwilligers

Als projectcoördinator van het project Hallo Kezban ben ik op dit moment op zoek naar aanvulling van de vrijwilligersgroep. Daarvoor wordt nu onderstaande oproep verspreid:

Hallo Kezban zoekt nieuwe vrijwilligers


Binnenkort gaat de website Hallo Kezban online (www.hallokezban.nl). Deze website biedt meiden en vrouwen met verschillende achtergronden informatie over eer en relaties. Wat betekent het voor jou wanneer je familie uit cultuur komt waarin eer heel belangrijk is? Wat zijn je mogelijkheden en je rechten, wat kun je doen als je in de knel zit? Hierover is informatie op de website te vinden. Daarnaast is er de mogelijkheid om via het forum ervaringen uit te wisselen, en kunnen bezoekers van de site anoniem vragen stellen aan vrijwilligers. Een groep getrainde vrijwilligers staat klaar om de vragen te beantwoorden en het forum te beheren.
In november zal de website officieel gelanceerd worden, en start een publiciteitscampagne. We verwachten dan veel vragen. Hallo Kezban is daarom op zoek naar ongeveer zes extra vrijwilligers.

Ben je afkomstig uit een cultuur waarin eer een belangrijke rol speelt, en weet je iets van de problemen die dat voor meiden en vrouwen meebrengt? Wil je je inzetten voor meiden en vrouwen die in de knel zitten? Wil je graag met een enthousiaste groep vrijwilligers werken, maar toch zelf kunnen bepalen waar en wanneer je werkt? Heb je een computer met internet-toegang? Kun je gedurende de week tijd vrijmaken om vanaf je eigen computer vragen te beantwoorden? Ben je bereid om trainingen te volgen?

In oktober start de training van de nieuwe vrijwilligers. De trainingsdagen zijn zaterdag 3 oktober, zaterdag 10 oktober en vrijdag 16 oktober.
Van (nieuwe) vrijwilligers wordt verwacht dat zij aan alle trainingsdagen meedoen.

Vrijwilligers kunnen na de training direct aan de slag; er wordt een rooster gemaakt voor het beantwoorden van de vragen en het beheren van het forum.
Vrijwilligers ontvangen een vrijwilligersvergoeding.

Informatie en aanmeldingen: Margreet de Boer, projectcoordinator Hallo kezban: margreet@projectsonwomensrights, tel 0655344791

Interesse? Ken je mensen die interesse hebben? Laat het me zo snel mogelijk weten!

OPZIJ-prijs voor GroenLinks?

De Tweede Kamerfractie van GroenLinks is genomineerd voor de OPZIJ-emancipatieprijs 2009, voor haar initiatieven op het vlak van emancipatie zoals het vaderverlof.
Je kunt hier op GroenLinks (of desnoods op iemand anders) stemmen. Zegt het voort!!

Wel of geen werkster? (M/V)

Nu de verbouwing is afgerond en ons huis niet meer een grote stoffige bende is, dringt de vraag zich op of we weer iemand moeten zoeken om ons huis schoon te maken. Ik doe naast werk en politiek hier in huis de was, breng meestal de vuilniszakken weg en ik kook zo nu en dan, en dan vind ik het wel mooi qua huishouden. O ja, en 1x per half jaar de ramen (dit weekend moet het hoognodig). CJ doet meestal de boodschappen en stort zich nu en dan op het schoonmaken van wc, douche, keuken en vloeren.
Maar eigenlijk is dat niet genoeg; in ieder geval houden we het niet genoeg bij.
Tijd voor het inschakelen van hulptroepen dus en een hulp in de huishouding te zoeken.
Eerste dilemma daarbij: is het verantwoord om iemand bij je te laten schoonmaken die zonder papieren in Nederland is (illegaal heet dat); om op die manier iemand (vaak met kinderen) te helpen te overleven? Nobel misschien, maar wel strafbaar (voor de werkgever tenminste, niet voor de werknemer). Zeker als volksvertegenwoordiger niet aan te bevelen.
Tweede dilemma: betaal je wit of zwart? Officieel is dat voor de opdrachtgever geen dilemma: zolang iemand niet drie dagen per week bij jou werkt (en zo vies is ons huis nu ook weer niet) dan hoef je als werkgever geen belasting en premies af te dragen; de verantwoordelijkheid voor het betalen van belasting ligt bij de werknemer. Dit dilemma kun je dus met een gerust geweten overslaan.
Volgende vraag: betaal je vakantiegeld, betaal je vakanties door en betaal je ook als je schoonmaker ziek is? Het antwoord moet natuurlijk ja zijn (zie ook de brochure met voorbeeldcontract van de FNV). Maar wel erg ongebruikelijk in de particuliere markt. Waarschijnlijk denkt je schoonmaker in spe dat je van lotje bent als je het aanbiedt. Wat niet betekent dat we het niet moeten doen natuurlijk.
En gaan we dan zelf op zoek naar iemand, of doen we het via een officieel witte werkster bureau (dat dan dus zorgt voor doorbetaling vakantie etcetera, en ook zelf nog wat moet verdienen, dus twee keer zo duur is als een 'losse' werkster).
Kortom, het zal nog wel wat voeten in de aarde hebben voordat ons huis weer spic en span is.
En dan heb ik het nog niet eens over het principiële bezwaar dat ik laatst in een interview met Saskia Poldervaart las (of eigenlijk 2 interviews, zowel in de Volkskrant als in Opzij; zoals zo vaak interviewden deze van de zomer dezelfde persoon. Links naar de interviws kon ik niet vinden, wel naar een discussie op de Opzij-site). Zij betoogde dat feministes geen werkster mogen hebben, omdat dat aangeeft dat zij huishoudelijk werk niet waarderen. En als je een werkster hebt moet je die net zoveel betalen als je zelf verdient, maar eigenlijk moet je het zelf doen. Die redenering snap ik niet. Mij lijkt het dat je huishoudelijke arbeid juist wel waardeert wanneer je er iemand voor betaalt (mits je dat netjes doet, inclusief ziekengeld etcetera). En ik zie eerlijk gezegd niet in waarom huishoudelijk werk geen eigen waarde heeft, maar af zou moeten hangen van het uurloon van de werkgever. Ik zou ook mijn eigen brood kunnen bakken, maar dat laat ik door de bakker doen. En mijn band laat ik door de fietsenmaker plakken. Moet ik de bakker en de fietsenmaker dan ook conform mijn eigen uurloon betalen omdat ik hun werk anders niet serieus neem? Dat lijkt me niet zozeer het feministisch als wel het ouderwets communistisch gedachtengoed. Zeker, huishoudelijk werk moet beter gewaardeerd worden. En de beste manier om dat te doen is volgens mij om het als gewoon werk te beschouwen. Met arbeidsbescherming, misschien zelfs met een CAO. En met een eigen, reële waarde, die samenhangt met de aard van het werk en de vereiste competenties.
Maar van het politieke terug naar het persoonlijke: als iemand nog een goede, legaal in Nederland verblijvende werkster (m/v) in Amsterdam weet die met een netjes contract wil schoonmaken; ik denk dat we binnenkort wel zover zijn.

aan de voorzitter

Vandaag een erg leuke website ontdekt: aan de voorzitter.
Met dank aan David Rietveld, die er een berichtje over op twitter zette.
Op de site aan de voorzitter worden op een satirische manier kamervragen beantwoord 'zoals de minister de Tweede kamer had willen antwoorden'. In de laatste beantwoording wordt GroenLinks op de hak genomen.
Maar net zo gemakkelijk laten ze de absurditeit van vragen van de PVV en Partij van de Dieren zien.
Een aanrader, deze site.

Distel en Dani

Jarenlang hebben onze kinderen ons aan ons hoofd gezeurd om een poes. En jarenlang hebben we onze rug recht en onze poot stijf gehouden en nee gezegd.

Dat wil zeggen, vooral CJ was tegen; hij wil perse geen poes (lees mogelijke vlooienbron) in de buurt van zijn bed en klerenkast. En aangezien ons huis nogal vreemd was ingedeeld (beneden eetkeuken en bedrijfsruimte, boven slaapkamers en woonkamer) was het onvermijdelijk dat een kat in de woonkamer ook een kat in de slaapkamers zou betekenen.
Maar met de verbouwing die nu min of meer voltooid is (hoewel ik met gemak een lijst van 20 klussen die nog moeten kan opstellen) hebben we de bedrijfsruimte omgezet in woonruimte (officieel ja, kostte een lieve duit), en hebben we nu heel conventioneel beneden woonkamer en keuken, en boven de slaapkamers. Met een goede deur tussen beneden en boven. Dit opende perspectieven voor een kat, en vorig jaar hebben we de kinderen beloofd dat we als de verbouwing af zou zijn een katje zouden nemen.
Nu de bank sinds deze week in onze nieuwe woonkamer beneden staat was het moment daar: de aanschaf van een poesje. Al vrij snel besloten we tot twee: leuker, en gezelliger voor de poesjes. Vandaag togen we naar het asiel. Een paar asiels gebeld: West zat tijdelijk zonder kittens, maar Noord had nog wel wat. Ik met de kinderen er naar toe. Gelukkig waren er niet zoveel om uit te kiezen: vier al wat oudere kittens. Maar de kinderen waren meteen verkocht. Het werden Distel en Dani, een lapjespoes en een rode kater, van respectievelijk 5 en 4 maanden oud. Ze scharrelen sinds vanmiddag hier thuis rond. Distel toont zich een doortastende dame die inmiddels al brokjes heeft gegeten, op de bak is geweest, een mug heeft gevangen en met haar poot tegen een balletje heeft geslagen. Dani is vooralsnog wat schuwer, en is vooral goed in het vinden van onmogelijke verstopplekken (we dachten even dat ie echt kwijt was (onmogelijk, deur was niet open geweest); bleek ie via een kleine opening aan de zijkant achter de plint onder de keukenkastjes te zijn gekropen).
Wij vermaken ons de komende tijd wel!
O ja, de namen van de katten komen van het asiel, en zijn min of meer afkomstig van de plekken waar de katten zijn gevonden: Distel op de Distelweg en Dani aan de Dantzigkade. De kinderen vinden het wel mooie namen, en het allitereert ook wel lekker, dus we houden ze er in!

Abortus in Nepal

Vanochtend in de AWID-newsletter mijn mailbox het volgende bericht: "Nepal government directed to make abortion accessible"
Het trok mijn aandacht omdat ik in juni in Nepal ben geweest (zie blog, blog en blog. Ik had toen uit de bibliotheek een boekje uit de landenreeks gehaald: Nepal : mensen, politiek, economie, cultuur, milieu. Het was een boekje uit 2001 dacht ik. Daarin stond vermeld dat in Nepal veel tienermeisjes jarenlang (tot levenslang aan toe meen ik me te herinneren) in de gevangenis zaten omdat ze een illegale abortus hadden laten uitvoeren. Gelukkig leerde ik in aangekomen in Nepal dat abortus inmiddels legaal was geworden, in ieder geval officieel. Zo erg als in het boekje was het in ieder geval niet meer, maar een veilige abortus was nog lang niet voor alle vrouwen (en meisjes) binnen bereik gekomen. Onder andere omdat artsen en ziekenhuizen het niet willen doen (of alleen voor veel geld), of omdat de (schoon)familie weigert in te stemmen. Het recht bestond op papier, maar voor veel vrouwen bleef het daarbij.

Een moedige vrouw heeft vervolgens samen met een aantal organisaties een proces gevoerd. In mei 2009 oordeelde het Supreme Court van Nepal dat de regering er voor moet zorgen dat abortus (ook) daadwerkelijk toegankelijk wordt voor arme vrouwen en voor vrouwen op het platteland. Een mooie uitspraak, die bevestigt dat het bij (mensen)rechten om meer gaat dan dat je het op papier allemaal goed regelt: mensen moeten ook in de praktijk gebruik kunnen maken van hun rechten.
Nu is het natuurlijk de vraag of de regering -die het vooral druk heeft met interne politieke twisten en aan regeren nauwelijks toekomt - ook uitvoering gaat geven aan de uitspraak van het hooggerechtshof, maar de eerste stap is gezet, en meer procedures zullen volgen, lijkt me.

Bij het lezen van dit soort berichten weet ik weer waarvoor ik mij als jurist inzet voor vrouwenrechten. Het maakt voor mij duidelijk dat je met de inzet van het recht en het rechtssysteem stappen kunt zetten om de positie van mensen - in mijn geval veelal vrouwen - daadwerkelijk te verbeteren.
Ook laten dit soort uitspraken zien dat een rechtenbenadering de mogelijkheid biedt, nee zelfs de verplichting in zich draagt, om uit te stijgen boven religieus-morele opvattingen die de politiek in veel landen momenteel beheersen. Een goed voorbeeld daarvan is de recente uitspraak van het Supreme Court in India over homoseksualiteit. Ik schreef daarover toen dat veel westerse landen nog wat van die uitspraak kunnen leren. En dat geldt zeker ook voor deze Nepalese uitspraak over abortus.

Eigen Kracht

Begin dit jaar ben ik opgeleid tot Eigen Kracht Coördinator, en nu ben ik aan de slag met mijn eerste conferentie.
Ik vind het een heel mooi principe: geloven in de eigen kracht van mensen om samen met hun netwerk een plan te maken en uit te voeren om hun eigen situatie te verbeteren. Hulpverleners zijn hierin vooral verstrekkers van informatie, en aanbieders van bepaalde diensten. De regie ligt bij de aanvrager en 'de familie' (het netwerk van de aanvrager, inclusief vrienden, kennissen).
Als coördinator is je taak om de vraag helder te krijgen: waar gaan we een plan voor maken?, om te inventariseren welke informatie van hulpverleners of instanties er nodig is, en om er voor te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen aanwezig zijn bij de uiteindelijke conferentie, waar het netwerk een plan gaat maken.
Het is dus uitdrukkelijk niet de bedoeling dat je als coördinator zelf een plan gaat maken, oplossingen gaat verzinnen of hulp gaat verlenen. En dat is nog best lastig, vooral het niet aandragen van mogelijke oplossingen kost mij moeite.
Vanochtend had ik het intakegesprek voor mijn eerste conferentie.
Ik ga hier niet in op wat er precies aan de hand is, maar kan wel zeggen dat huisvesting een belangrijke rol speelt, en dat de hulpverlening er in de afgelopen maanden niet in is geslaagd om hierin iets voor elkaar te krijgen. Ik ben erg benieuwd of het met de inzet van het netwerk wel gaat lukken, maar heb er alle vertrouwen in dat er met eigen kracht veel bereikt kan worden.
Ik ga er mee aan de slag!

jeugdbond

Deze zomer zijn mijn beide kinderen voor het eerst een hele week op kamp gegaan. Los van elkaar (de jongste is nu weg). De oudste ging met de NJBG een week prehistorie spelen (experimentele archeologie noemen ze dat) bij het prehistorisch kamp HAPS in Apeldoorn. Hij vond het geweldig. Kwam vies en moe terug met enthousiaste verhalen, en wil voortaan elke vakantie op kamp met deze club. Eigenlijk hoopte ik dat al. Het leuke van de NJBG is dat het een echte vereniging is: iedereen wordt lid van de club, ook de kampleiders zijn leden, en alles wordt georganiseerd door de leden- jongeren zelf (op je 26e moet je eruit). Als de club een beetje bij je past (en dan gaat het er vooral om of het klikt met de mensen) kun je er je hele jeugd, of zelfs je hele leven veel plezier aan beleven. Je doet er niet alleen veel vrienden op, en besteedt tijd aan je hobby; je leert ook verantwoordelijkheid nemen, dingen organiseren, democratische beslissingen nemen, zelfs besturen als je het leuk vindt. En dat alles tamelijk experimenteel en met een gezonde dosis chaos. tenminste, als het bij de NJBG ongeveer net zo toegaat als bij de Jeugdbond voor Natuurstudie waar ik van mijn veertiende tot mijn vijfentwintigste tamelijk actief lid van was. De eerste berichten doen mij geloven van wel.
Stiekem had ik het natuurlijk leuker gevonden wanneer zoon ook bij de JNM was gegaan (je ziet graag jezelf terug bij je kinderen), maar ja, hij heeft toch echt meer met geschiedenis dan met natuur.
Ik denk dat ie de komende jaren wel onder de pannen is in de vakanties.

Naar Terschelling, naar Tunesie

Alles is ingepakt. De tassen staan te wachten op de auto van de buren, waarmee CJ ons en drie fietsen straks naar Harlingen rijdt, waar we de boot naar Terschelling nemen. (CJ gaat komende week vloer leggen, en voegt zich een week later bij ons, op weg naar Ameland).
Nu alles ingepakt is heb ik even tijd voor een laatste blogje.
Over een ontruiming. En Tunesie. En een ongemakkelijk gevoel.

Vanmiddag werden we hier in het blok geconfronteerd met een ontruiming. Het appartement schuin boven ons werd op bevel van een deurwaarder ontruimd. Alle meubels eruit, en direct geplet in een afvalwagen (zie foto, genomen vanuit ons raam). In het appartement woonde een vader met twee dochters. Gisteravond hoorden we al van een buurman (ja, het lijkt hier wel een dorp)dat vader en dochters vrij plotseling waren vertrokken. Naar Tunesie, waarschijnlijk definitief.
Ieder z'n goed recht natuurlijk, en misschien is het in Tunesie wel beter toeven dan hier. Maar helemaal goed voelt het niet.
Tot voor kort woonden niet alleen vader met twee dochters in het huis, maar ook moeder en oudste dochter. Moeder Nederlandse, vader Tunesisch, dochters vrolijke meiden, die in de binnentuin met de andere buurtkinderen speelden. Ieder jaar op vakantie naar Tunesie, maar verder zo Nederlands als het maar kan. Gastgezin en oppas voor andere kinderen.
Langzaam gingen er echter dingen veranderen. Moeder zagen we steeds minder vaak. De oudste dochter ging enkele jaren geleden orthodox islamitische kleding dragen (een chador heet het geloof ik). Prima, het paste naar mijn gevoel wel bij haar. Meer vraagtekens kwamen er bij mij toen ook de tweede dochter ergens in het afgelopen jaar een hoofddoek ging dragen. Bij haar had ik helemaal niet het idee dat het paste. Maar gelukkig bleef ze wel -heel unlady-like- buiten spelen met de andere kinderen, inclusief rennen op het grasveld. De moeder zagen we inmiddels helemaal niet meer. De oudste dochter zagen we af en toe lopen met een islamitische man, compleet met baardje en djellaba. Ze woont met hem in Duitsland. So far so good.
En nu dus de ontruiming, waarschijnlijk vanwege een (grote) huurschuld. Wat bevestigt dat ze echt weg zijn, en niet meer terug komen.

Natuurlijk is het prima wanneer mensen in een ander land gaan wonen. Maar helemaal gemakkelijk voel ik me er niet bij, vooral voor de meiden. In wat voor situatie komen ze terecht? Hebben ze daar de mogelijkheid om te spelen, om te leren, om om te gaan met wie ze willen, om hun eigen toekomst uit te stippelen, om te zijn wie ze willen zijn? Ik hoop het van harte, maar zou het graag zeker weten.
En weet de moeder eigenlijk dat ze vertrokken zijn? Wat vind zij er van; kunnen de kinderen haar nog zien?
Veel vragen die misschien wel nooit beantwoord zullen worden.
Had ik maar meer vragen moeten stellen toen ze er nog woonden. Want dat ik de middelste dochter nooit heb gevraagd of ze er zelf voor gekozen heeft een sluier te dragen is meer een kwestie van verlegenheid met de situatie, dan van gepast respect, besef ik mij.

Maar goed. Zij naar Tunesie, wij naar terschelling. De auto staat voor; we moeten hem inladen.

morele verontwaardiging en fundamentele mensenrechten

Moral indignation, howsoever strong, is not a valid basis for overriding individuals's fundamental rights of dignity and privacy.In our scheme of things, constitutional morality must outweigh the argument of public morality, even if it be the majoritarian view.

Zo is het maar net.
Met onder meer deze overweging heeft het gerechtshof van Delhi bepaald dat strafbepalingen die seksuele contacten tussen meerderjarigen die met wederzijds goedvinden in de privesfeer plaats hebben, strafbaar stellen in strijd zijn met de grondwet. Homoseksuele contacten wel te verstaan.

Een mooie uitspraak. Laat het een leidraad zijn voor vele andere (constitutionele) rechtbanken over de hele wereld.

Maar de algemene zin over morele verontwaardiging in relatie tot fundamentele mensenrechten verdient het zeker ook om te worden ingelijst. Veel (westerse) politici mogen hem wat mij betreft boven hun bed hangen. Zij kunnen er nog wat van leren.

Afscheid van Valton

Ergens vorige week was hij er ineens niet meer, op school. Valton, een klasgenoot van mijn zoon Marten, in groep 7 van de Westerparkschool. Naar bleek was zijn familie bang voor uitzetting naar Kosovo; het land waar vandaan ze naar Nederland waren gevlucht. Om de uitzetting voor te zijn, zijn ze vertrokken naar familie in een ander West-Europees land. Voor de kinderen in de klas een confrontatie met de harde werkelijkheid van vluchten, het hebben van een onzekere verblijfsstatus en de vraag wie in Nederland mag blijven, en waarom wel of niet. Maar vooral de confrontatie met het wegvallen van een klasgenoot, zonder dat ze afscheid van hem hebben kunnen nemen. Dat afscheid hebben ze zelf achteraf georganiseerd. Door er over te praten als klas, maar ook door tekeningen, brieven en gedichten te maken voor Valton, die hem nagestuurd worden. Vanochtend waren de ouders uitgenodigd om met de klas even stil te staan bij het vertrek van Valton. Zijn beste vriend vertelde hoe hij hem mist. Er waren een paar gedichten. En we kregen een paar youtube filmpjes te zien die Valton en vriend hadden gemaakt. Zoals deze:
Valton, het ga je goed.

Field trip

During the last days of our stay in Nepal, the internet conection was not doing so well. At least not on my computer. And because I am back to business as usual by now, I will not blog further about eveything we did after 16 June. But the experiences on the fieldtrip on 17 June I really want to share.

It was hot and exhausting, our field trip.
But it was also very interesting.
We left at 7, in a decorated bus, because Marije had her birthday.
It took us more than 4 hours to drive from Godavari through Kathmandu to Dading, a town (and district) North-West of Kathmandu. When we arrived, we were welcomed by a group of about 20 Nepali women who belonged to the Women’s Rights Defenders Network in Dading (the district). Board members, volunteers and survivors: victims of domestic violence who had taken the difficult decision to come forward and report the violence.

The women told us about their difficult work in a rural area of Nepal, with is strong patriarch traditions of arranged marriages, dowry and total dependency of women (first to their own family, after marriage to their in-laws). But even within a few years they achieved things. Before the police was very reluctant to take any case of domestic violence seriously. Most victims were send home. After a while, cases in which victims were supported by the WRHD-Network were taken up, and nowadays the polices sometimes even calls the Network to support a victim that has come to the police by herself.
But there is a long way to go. And the women who work in the Network are not safe. We were told the story of Laxmi Bohara, who was murdered on 7 June 2008 by her husband and mother in law who objected the human rights work that she was engaged in fighting for women's rights. ut we were also told how how women’s groups had fought to and eventually succeeded in getting the killer sentenced. (more information).
Also the survivors told their heart breaking stories. About being locked up in a house where the water came in. About being send back to your abusing husband by your own family which refused to ‘have you back’. But also about empowering by education, and the solidarity of other women. And I hope that our visit to them was helpful for that as well. To show them our solidarity, to make their stories listened to. To give them a small amount as financial support. I wished we could do more to support them. Not to take things over that is: they are strong women, and very well capable of organising themselves, set their own agenda and empower themselves and the Nepali women.

After a lunch in Dang we went back by bus. It was still very hot, and the trip took us again hours (although only 2 ½ ).

At five we arrived at the office of the UN Commissioner on Human Rights in Nepal, where we spoke with two representatives. They informed u about the situation of women in Nepal, and the various forms of Violence Against Women which are prevalent in the country. The UNCHR is working quite hard on the issue, with conferences, discussions with government, cooperation with NGOs and training of state officials and police officers in various districts of Nepal. They were also interested in the tool we are developing.

Both visits together provided a rather good (although far from complete) picture of domestic violence in the country. Afterwards, we were all very tired, and very impressed.

Zeilen en omslaan gemist

Al ruim twintig jaar gaan we met de SRVU-vriendjes een weekend zeilen. Vanaf het moment dat ik toetrad tot het bestuur (1987?) was ik erbij. En altijd verzekeren we de wat minder geharde zeilers dat een Valk niet om kan slaan. Afgelopen weekend is het tegendeel bewezen. Zie voor een ooggetuigeverslag de blog van Saranna. Terwijl ik, omdat ik in Nepal zat, er één keertje niet bij was. Ik weet niet zo goed of ik nu blij moet zijn dat ik niet ook in de Langweerderwielen terecht ben gekomen, of dat ik het jammer moet vinden dit avontuur te hebben gemist (en er dus de volgende twintig jaar niet uit ervaring over mee te kunnen praten). Vooralsnog allebei.

tempel

This morning we woke up early, and set off at 8 for a walk to a tempel. We were a great view for the inhabitants of Godavari: more than ten women of different heights, colour and clothes walking up the hill with al kinds of umbrellas (against the sun).
We passed a workplace where thre men were making beautiful cupperplates; a school with a quotation of Nelson mandela, some beutiful houses and we saw a big golden buddha on the opposite ill. The tempel was beautiful.
I just give some pictures (not of high quality, but just for the impression).






After the walk we did a lot of hard working and thinking, especially on the topic of how to ask the right questions on identifying the focus of the assessment the user of the instrment wants to do.

Now it's almost time for dinner.
Maybe a quick swim first.

Tuesday 16 June, 19.00 hr nepali time (time difference of 3.45 hr; strange but true).

The first day in Nepal

Or: Why women’s rights activists should wear trousers when they travel

Monday 15 June

From now on, I will write my blog on my visit in Nepal in English. So that my colleagues here at the conference can read it as well (and maybe someone can contribute to it by writing a guest-blog).
The previous blog (in Dutch) stopped with Prisca, Mala and me in the back of the car with Shavitri and the chauffeur. I will continue from there on.

Godavari
One minute we were diving through a colourful street of Kathmandu, next minute we rounded a corner and entered a quiet place full of flowers and singing birds, and overlooking the rice fields and the hills. I know it sounds like an advertisement, but it really is the way it is here. Also my room is very beautiful and convenient. Spacious, with no less than six windows looking at three different directions, a wooden floor, a writing table, a bottle of water waiting.

After arriving and admiring my room, I went for a swim in the swimming pool. Best thing to do after a long journey, when you want to relax your muscles but do not want to lay down (afraid of falling asleep and waking up at inconvenient times for the rest of the week).
At dinner I met most of the rest of the group: Marije, Loeky, Qi, Diane, Marieta and Saskia. Anara was too tired for dinner after her travel form Kyrgyzstan. Marieta and Saskia had been shopping already, and showed us some of the things they bough: beautiful things made of felt, a marionette, a necklace. And all for astonishing low prices (the felt-tie for 2 eurocents, the necklace for 1 euro). At that time we though our change to buy the same stuff would come; by now we are not so sure about this. But that will come later, just like the question about women’s rights activists and travelling in trousers.

Political situation (and how that is related to trousers)
This morning, Rachana and Subarna joined us. They both work with WOREC, the Nepalese organisation that hosts our meeting joined us.
The first message we got that there was some kind of ‘political situation’ going on. Obviously, a member of the maoist party had been shot, and because of that the Maoists ordered a strike. This included a prohinition of travelling, other tan by feet. This meant that Aurela, who was about to join us this morning, would not be able to make it from the airport to Godavari. And it might also effect the program of the week, which includes a fieldtrip to rural Nepal, to visit some grassroot women’s organisation, and of course the shopping in Kathmandu. But our first worries were about Aurela. Luckily, after a few hours we received the message that they head been able to bring her from the airport to the WOREC-office in town (partly walking, partly by riksha). And a few hours later, she walked into the conference room. She had been brought to the resort at the back of a motor cycle, with some of her luggage in a small bag, and the rest left at the office to be brought in tomorrow. We were very relieved to have her with us. At dinner Aurela told us the rather hilarious story of her travel on the bike. She had never been on a motorbike before, and was rather frightened. She therefore had to held the driver very closely. But by doing so, she could not keep her dress down. Well you can imagine the picture of a small Nepalese man with a big smile on his face, secretly driving his motorbike through narrow streets (to avoid the main roads, as driving still was not allowed officially) with a nice Albanian women holding him firmly and with her dress up in the air. So that is why women’s rights activists really should wear trousers when travelling.

Our work
Of course we did some serious work today as well. We looked at the structure of the draft instrument (in this project we are developing an instrument which can be used by women’s and human rights groups all over the world to assess the human rights compliance of legislation, policies and practices combating domestic violence) and had some good discussions on it. We also did a short inventory of problems the organisations might use the tool on; which gave a good impression of the range of topics that can be addressed by the instrument (for those of you who think domestic violence is just one topic: we came up with at least 20 different topics. Some examples: forced abortions because of preference for sons (Nepal, China), the lack of access to justice because the traditional justice system is not accessible for women (Zimbabwe), femicide (Peru), family courts not taking domestic violence into consideration (Netherlands), lack of resources for the implementation of policies (almost everywhere).
Tomorrow we will work further on the instrument. But first we will do a morning walk and visit a small temple and have a look at the beautiful surroundings. As we go walking, it is perfectly safe to do so.

- this blog will be posted on Tuesday; only the conference room has internet-access-

Het was zo'n leuk idee

Om vanaf ieder vliegveld op weg naar Nepal een blogje te plaatsen. Schiphol lukte nog. Op Heathrow lukte het nog wel om iets te typen, maar toen was de batterij van m'n laptop op, die ik pas afgelopen nacht weer heb opgeladen.
Het is verder weinig verheffend, maar alsnog het stukje uit Londen, met foto van leeggegeten bord:

20.37 Engelse tijd (21.37 Nederlandse). Ik zit nu bij de gate. Viegtuig gaat om 21.30, maar ze willen hier dat je ruim van te voren board. Computer heeft zich inderdaad bedacht, en geeft me nog maar 11 minuten. Kan ook zomaar minder zijn. Telegramstijl dus.
In heel klein vliegtuigje naar Londern gevlogen. Drie stoelen per rij; ik had dus stoel zowel aan het raam als aan het gangpad. Wel lekker. Kort vluchtje, met leuk uitzicht over Zuid Engeland (waar Jon twee weken terug nog was). In het vliegtuig zat ook Lia Knoet, van de politie Haaglanden en daar al een eeuwigheid bezig met huiselijk geweld (tot mijn schande moet ik bekennen dat ik alleen wist dat ik haar kende, maar niet 123 waarvan of wie ze was). Bij het doorkruisen van Heatrow (een heel goede tijddoder op een vliegveld, hebben ze hier goed begrepen) even bijgepraat, onder ander over haar frustraties met het huisverbod (kost de politie heel veel tijd).
Hier een Ceasarsalade met broodje gegeten, en nu wachten tot de gate opengaat. Even checken of ik goed zit, want er gebeurt hier weinig. En m’n laptop geeft het nu op.

De rest van de reis ging redelijk voorspoedig. Zelfs nog wat geslapen tussen londen en Qatar. Wel behoorlijk irritant dat ze je anderhalf uur voor de landing (om 5 uur 's ochtends lokale tijd) wakker maken voor ontbijt. Qatar is een grote zandbak; van wat ik vanuit lucht en vliegveld zag kan ik me niet voorstellen dat iemand daar om een andere reden naar toereist dan om over te stappen op een ander vliegtuig. En voor het vliegveld hoef je dat niet te doen. Weliswaar hele grote cappuchino's, maar vieze broodjes, geserveerd met patat (nee zeggen mocht niet).
Tussen Qatar en Nepal vlogen we over Dubai, en die palmboomeilanden in de zee zijn echt gigantisch; zelf van 12 km hoogte zijn ze groot. Verder opnieuw heel veel zand. Eigenlijk werd het landschap pas in Nepal een beetje groen.
We kwamen zowaar bijna een uur te vroeg in Kathmandu aan. Op het vliegveld werden alle passagiers direct onderworpen aan een temperatuurmeter: een mannetje met mondkap voor houdt een soort sensor vlakbij je voorhoofd. Na het beantwoorden van een paar vragen (do you have a cold; are you coughing) en het advies vooral naar een dokter te gaan mocht dat veranderen, mocht ik Nepal in. In het vliegveldgebouw veel hout. Na mij bagage opgepikt te hebben naar buiten, waar ik direct overspoeld werd door mannetjes (sorry, het zijn hier echt mannetjes) die me een hotel of een taxi of allebei wilden aansmeren. Ze bleven overigens beleefd, maar wilden niet geloven dat ik opgepikt zou worden (omdat we te vroeg waren, was degene die dat zou doen er nog niet).

Samen met Mala (Zuid-Afrika) en Prisca (Zimbabwe) die met dezelfde vlucht aankwamen werden we door Savitri en een chauffeur opgehaald en door Kathmandu nar het Godavari ressort gebracht. Onderweg veel mendsen. Op brommers, in auto's en bussen, mar vooral lopend. Wat opviel: veel kleuren, veel vrouwen die water haalden, veel kleine winkeltjes/werkplaatsjes, iedereen probeert op straat wat te verkopen, veel vrouwen die in hun half open huis of op de stoep zitten te spinnen, overal koeien.

Het ressort was daarna een oase van rust.
Daarover later meer, net als over de political situation, en ons werk hier.
Dinner is waiting!