Een droom en een kadernota

Vorig jaar juli hadden we fractieweekend met de toen verse fractie van GroenLinks Amsterdam-West. Alle fractieleden formuleerden hun droom: wat wil je bereiken in de komende periode?
Mijn droom was om te komen tot een wezenlijk andere aanpak van 'welzijn' in het stadsdeel. Een aanpak waarbij niet de grote welzijnsorganisaties bepalen wat er gebeurt, maar bewoners en hun organisaties aangeven wat ze nodig hebben, en zelf de ruimte hebben om activiteiten te organiseren. Waarin het beheer en de verhuur van buurthuizen is losgekoppeld van het aanbieden van activiteiten, zodat er geen 'perverse prikkel' meer is om de ruimtes vooral voor eigen activiteiten te gebruiken. Waarin bewoners en organisaties worden gestimuleerd en ondersteund.
Gelukkig had de GroenLinks portefeuillehouder Hetty Welschen dezelfde droom. Samen hebben we er over gebrainstormd hoe we deze droom zouden kunnen verwezenlijken. Waar te beginnen, hoe om te gaan met weerstand,.... En daarna is Hetty aan de slag gegaan. Heel hard aan de slag gegaan, samen met haar ambtenaren, met de welzijnsorganisaties, vrijwilligersorganisaties en bewonersgroepen. Met als resultaat dat er nu een breed gedragen Kadernota Vernieuwing Welzijn in West ligt. Met daarin opgenomen de uitgangspunten zoals we destijds tijdens het fractieweekend al verwoordden, naast de afspraken die in het coalitieakkoord waren gemaakt. Gisteravond is de kadernota met algemene stemmen aangenomen door de Stadsdeelraad Amsterdam West.
Is de droom hiermee uitgekomen? Nee, want de kadernota is maar papier, en de praktijk is weerbarstig. Maar de eerste stap is gezet, en gedeelde en breed gedragen uitgangspunten zijn essentieel voor het kunnen zetten van de volgende stappen. Het is nu weer aan Hetty om de verwezenlijking van de droom verder in te vullen.
En het mag zo zijn dat tussen droom en daad wetten in de weg staan en praktische bezwaren; ik heb er alle vertrouwen in dat alle betrokkenen in stadsdeel West deze barrières weten te slechten. Want waar een wil is, is een weg. En de wil is er; dat is gisteravond weer gebleken.

Afschaffen gemeenschap van goederen goed voor vrouwen?

Eind vorig jaar deed Magda Berndsen van D66 het voorstel om ons systeem van huwelijksvermogensrecht om te gooien: niet de gemeenschap van goederen zou de standaard moeten zijn, maar de huwelijkse voorwaarden. In deze tijd van emancipatie waarin we streven naar economische zelfstandigheid van vrouwen en waarin een mens een mens is en geen deel van een paar, is de gemeenschap van goederen achterhaald, vond ze. De regering zegde haar toe haar voorstel te zullen onderzoeken.
Ondertussen kwamen er reacties op het voorstel. Verschillende mensen betoogden dat het afschaffen van de gemeenschap van goederen wel eens heel nadelig zou kunnen uitpakken voor vrouwen, en dan juist voor de vrouwen die om wat voor reden dan ook (nog) niet economisch zelfstandig zijn. Zie onder meer de reactie van E-Quality.
Ik vind het een erg interessante discussie, juist omdat het de kern raakt van veel dilemma's op het gebied van emancipatie en recht: Wat is voor de emancipatie het goede om te doen: wetgeving en beleid vormgeven op basis van een doel dat je wilt bereiken (i.c. het stimuleren van vrouwen om economisch zelfstandig te worden) of kiezen voor de bescherming van de 'zwakkeren' (i.c. diegenen die nog niet economisch zelfstandig zijn)?
Deze week mag ik twee keer over dit thema discussiëren, vanavond bij de Vereniging voor Vrouw en Recht Clara Wichmann, en morgen bij het FemNet van GroenLinks.
Als deze discussies tot diepere inzichten of een oplossing van het eeuwige dilemma leiden, laat ik het hier zeker weten!

Verkrachting van kinderen onder de 12

In de afgelopen weken heb ik de petitie die oproept om het penetreren van kinderen onder de 12 altijd strafbaar te stellen als verkrachting verschillende keren langs gehad. En niet ondertekend. Het seksueel binnendringen van kinderen onder de twaalf is namelijk al strafbaar, en kent de zelfde strafmaat als verkrachting. Lees maar:

Artikel 242 Wetboek van strafrecht:
Hij die door geweld of een andere feitelijkheid of bedreiging met geweld of een andere feitelijkheid iemand dwingt tot het ondergaan van handelingen die bestaan uit of mede bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam, wordt als schuldig aan verkrachting gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twaalf jaren of geldboete van de vijfde categorie.

En artikel 244 Wetboek van Strafrecht:
Hij die met iemand beneden de leeftijd van twaalf jaren handelingen pleegt die bestaan uit of mede bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twaalf jaren of geldboete van de vijfde categorie.

Het verschil is dus dat het binnendringen bij kinderen onder de twaalf ALTIJD strafbaar is, terwijl het bij volwassenen alleen het geval is wanneer er sprake is van geweld of dreiging met geweld. Precies wat de petitie-opstellers willen dus.

En het is ook niet meer dan logisch dat het OM er voor zal kiezen 244 ten laste te leggen, en niet 242 (wat in theorie ook kan bij kinderen), omdat ze bij 244 het geweld niet hoeven te bewijzen, alleen het binnendringen.

Verontwaardiging over seksueel misbruik van kinderen is begrijpelijk en terecht. Maar kritiek op het Wetboek van Strafrecht op dit punt niet.