Ben je belangrijk geworden als er ter ere van je afscheid een symposium wordt georganiseerd (ook al is het een mini-symposium)? Bij die vraag sta ik maar niet al te lang stil. Eervol vind ik het in ieder geval wel.
Ter gelegenheid van mijn vertrek uit de Amsterdamse (deelraads)politiek organiseert mijn GroenLinks afdeling op 6 juli a.s. een mini symposium over Eigen Kracht in de buurt. Met buurtbewoners die vertellen over de manier waarop zij hun eigen kracht en die van mede buurtbewoners inzetten. Als vrijwilliger bij Blue (bespreekbaar maken huiselijk geweld), binnen een gehandicapten-adviesraad en in een clientenraad van een GGZ-instelling. Dick Jansen, voormalig wethouder welzijn in Westerpark, zal deze gasten interviewen, en met hen en de aanwezigen op zoek gaan naar manieren waarop het stadsdeel kan bijdragen aan het vinden en gebruiken van de eigen kracht van bewoners en hun netwerken.
Het zal degenen die mij kennen niet verbazen dat ik een belangrijke stem heb gehad in de keuze van het thema. Ik reken op een bijeenkomst die niet alleen voor degenen die op lokaal niveau actief zijn interessant is, maar die mij ook weer zal inspireren voor mijn werk in de Eerste Kamer. Want ook bij landelijke politiek en wetgeving moet wat mij betreft centraal staan hoe we de eigen kracht van mensen en hun netwerken kunnen aanspreken, en kunnen vergroten.
Meer informatie over het symposium vind je hier
woensdag 29 juni 2011
vrijdag 10 juni 2011
Lopen voor Stichting Kezban
Op 10 juli is de Heldenrace, een hardloopgebeuren (ik geloof niet dat het een wedstrijd is) waar mensen kunnen lopen om geld in te zamelen voor een goed doel.
Ik ga meelopen, en zamel geld in voor Stichting Kezban.
Stichting Kezban is een organisatie die ruim tien jaar geleden is opgericht naar aanleiding van een eermoord op een jonge Turkse vrouw, Kezban Vural. Met de Stichting strijden allochtone en autochtone vrouwen samen voor het bestrijden van huiselijk en eergerelateerd geweld, waarbij het bespreekbaar maken van dit geweld, en de problematiek erachter, in allochtone kring voorop staat.
Voor Stichting Kezban ben ik werkzaam als projectcoördinator voor het project Hallo Kezban. www.hallokezban.nl is een interactieve website met informatie en advies over eer en relaties.
Op 10 juli ga ik dus lopen voor Stichting Kezban. Niet als (betaalde) projectcoördinator, maar als vrijwilliger die het werk van de Stichting een warm hart toedraagt. Wil je ook je bijdrage leveren? Je kunt doneren via mijn fondsenwervingspagina. Hiernaast kun je zien hoeveel ik al heb opgehaald. Wil je meelopen en ook zelf donaties binnenhalen? mail dan even naar info@hallokezban.nl
maandag 6 juni 2011
Een andere manier om naar bezuinigingen te kijken
De bezuinigingen vliegen ons om de oren op het moment. Er wordt bezuinigd op zorg, op reintegratie en sociale werkvoorzieningen, op kinderopvang. Veel van de bezuinigingen treffen kwetsbare burgers. Wat mij betreft is het argument dat je de meest kwetsbaren in de samenleving moet ontzien een valide argument. Als er bezuinigd mag worden, dan bij de mensen en de bedrijven die het kunnen opbrengen. Zolang de hypotheekrente-aftrek ongemoeid wordt gelaten is er alle reden om alle bezuinigingen die de economisch minder bedeelden treffen rigoreus van de hand te wijzen.
Naast dit argument van eerlijk delen, solidariteit en medemenselijkheid kun je ook naar de bezuinigingen kijken vanuit een mensenrechtenperspectief.
In tal van internationale verdragen zijn de rechten van de mens vastgelegd, waaronder een groot aantal sociale rechten. Het recht op toegankelijke gezondheidszorg om maar eens wat te noemen; het recht op een dak boven je hoofd; het verbod van discriminatie en de bijbehorende plicht om de positie van vrouwen te verbeteren,....
Veel van de nu aangekondigde bezuinigingen hebben effecten die deze mensenrechten raken. Bijvoorbeeld: het wegbezuinigen van tolken in de gezondheidszorg zal de toegankelijkheid van de zorg verminderen voor iedereen die het Nederlands onvoldoende machtig is. Voor vrouwen die te maken hebben gehad met seksueel geweld, of die bij de dokter komen voor iets op het gebied van de seksuele en reproductieve gezondheid zal dit in nog sterkere mate gelden: dat zijn niet de onderwerpen waarbij je je twaalfjarige zoon laat vertalen.
Nederland is er altijd als de kippen bij om andere landen op hun mensenrechtenverplichtingen te wijzen. Maar ook Nederland is aan deze verdragsverplichtingen gebonden. Dat betekent dat de regering de gevolgen van het gevoerde beleid op deze mensenrechten in kaart zal moeten brengen; en in de besluitvorming zal moeten betrekken. Dat geldt voor al het beleid; ook voor bezuinigingen.
Goede voorbeelden hiervoor zijn er; zo heeft de gemeente Coventry in Engeland een human rights and equality impact assessment laten uitvoeren naar de public budget cuts (zie hier).
Mensenrechten zijn er niet voor de sier. Er is alle reden voor een mensenrechteneffectrapportage op de bezuinigingsplannen van de regering.
Naast dit argument van eerlijk delen, solidariteit en medemenselijkheid kun je ook naar de bezuinigingen kijken vanuit een mensenrechtenperspectief.
In tal van internationale verdragen zijn de rechten van de mens vastgelegd, waaronder een groot aantal sociale rechten. Het recht op toegankelijke gezondheidszorg om maar eens wat te noemen; het recht op een dak boven je hoofd; het verbod van discriminatie en de bijbehorende plicht om de positie van vrouwen te verbeteren,....
Veel van de nu aangekondigde bezuinigingen hebben effecten die deze mensenrechten raken. Bijvoorbeeld: het wegbezuinigen van tolken in de gezondheidszorg zal de toegankelijkheid van de zorg verminderen voor iedereen die het Nederlands onvoldoende machtig is. Voor vrouwen die te maken hebben gehad met seksueel geweld, of die bij de dokter komen voor iets op het gebied van de seksuele en reproductieve gezondheid zal dit in nog sterkere mate gelden: dat zijn niet de onderwerpen waarbij je je twaalfjarige zoon laat vertalen.
Nederland is er altijd als de kippen bij om andere landen op hun mensenrechtenverplichtingen te wijzen. Maar ook Nederland is aan deze verdragsverplichtingen gebonden. Dat betekent dat de regering de gevolgen van het gevoerde beleid op deze mensenrechten in kaart zal moeten brengen; en in de besluitvorming zal moeten betrekken. Dat geldt voor al het beleid; ook voor bezuinigingen.
Goede voorbeelden hiervoor zijn er; zo heeft de gemeente Coventry in Engeland een human rights and equality impact assessment laten uitvoeren naar de public budget cuts (zie hier).
Mensenrechten zijn er niet voor de sier. Er is alle reden voor een mensenrechteneffectrapportage op de bezuinigingsplannen van de regering.
zaterdag 4 juni 2011
Het persoonlijke is politiek: het PGB
Stel: je hebt een blog met de naam het persoonlijke is politiek.
Stel: de politieke discussie gaat over het afschaffen van 90 procent van de PGB's.
Stel: je hebt een zoon met een PGB.
Dan moet je hier toch wel een blog over schrijven.
En daar zit ik nu dus al de hele week tegenaan te hikken.
Er zijn inmiddels veel persoonlijke verhalen geschreven. Heftige verhalen, van mensen met ernstige beperkingen, die dankzij hun PGB zelfstandig kunnen wonen, of thuis bij hun ouders, terwijl ze anders op verblijf in een instelling zouden zijn aangewezen.
En andere mensen, waarbij het PGB zorgt voor extra kwaliteit van leven, voor de mogelijkheid om te werken of een opleiding te volgen, het huis uit te gaan, deel te nemen aan de samenleving. Op je eigen manier, met de mensen die jij kiest.
De verhalen zijn aangrijpend; de gevolgen van het wegvallen van een PGB vaak schrijnend.
Soms denk ik dat onze zoon ook wel zonder zijn PGB zou kunnen. Hij heeft Asperger (een vorm van autisme)en ADHD maar is gelukkig wel gezegend met een goede intelligentie, waardoor hij veel kan leren, ook in sociaal gedrag, en het omgaan met zijn beperkingen. En ja, ik denk dat hij als het moet zonder zijn PGB zou kunnen. Zonder de club waar hij wekelijks heengaat, waar hij -anders dan op school- sociaal niet op zijn tenen hoeft te lopen, waar hij sociale vaardigheden leert en individuele begeleiding krijgt. En hij zou ook wel zonder de individuele begeleiding kunnen bij het leren plannen, bij het scheiden van hoofd en bijzaken, bij het maken van opdrachten. Maar ik besef me dat ik dat denk vanuit de huidige situatie. De situatie waarin hij een aantal jaren begeleiding en training heeft gehad, en nog steeds begeleiding heeft. Waarin hij het redt op school, zowel in de omgang met klasgenoten als met het plannen en organiseren van zijn huiswerk. Waarin hij weliswaar aanloopt tegen zijn beperkingen, maar ze kent, en er mee leert omgaan.
Ook voor ons gezin geldt dat het er heel anders uit zou zien wanneer we de afgelopen jaren geen PGB gehad zouden hebben. Voor mijn zoon zelf, voor zijn broertje, die af en toe behoorlijk veel last van heeft gehad van zijn drukke en aandacht opeisende broer, maar ook voor ons, die dan alle begeleiding zelf hadden moeten doen. En natuurlijk begeleiden we hem ook zelf. Dag in dag uit zelfs. Maar ik ben echt doodop en behoorlijk gefrustreerd na een avond naast hem zitten bij het huiswerk maken (soms kan begeleiding ook te dichtbij zijn denk ik wel eens).
Maar ik besef mij terdege dat ons verhaal relatief 'licht'is. Anderen zijn vele malen afhankelijker van hun PGB, en zouden het echt niet redden zonder. Juist voor hen moet het PGB behouden blijven.
Wij zullen het wel redden, al is het alleen maar omdat J. inmiddels behoorlijk gegroeid is, en we enige begeleiding wel zelf kunnen betalen. Maar ook voor hem kan in de toekomst begeleiding weer noodzakelijk worden. Met zijn beperkingen blijft zelfstandig worden en functioneren in groepen en relaties lastig. En daar zal hij ongetwijfeld weer tegenaan gaan lopen, bijvoorbeeld als hij gaat studeren, als hij het huis uit gaat. En dan hoop ik van harte dat er begeleiding voor hem is.
Het persoonlijke is politiek, en soms wordt de politiek persoonlijk.
In deze blog heb ik de politieke argumenten niet benoemd. Anderen hebben dat eerder al gedaan, zoals Per Saldo (zie hun website). Daar worden ook nog veel meer persoonlijke verhalen verzameld.
Stel: de politieke discussie gaat over het afschaffen van 90 procent van de PGB's.
Stel: je hebt een zoon met een PGB.
Dan moet je hier toch wel een blog over schrijven.
En daar zit ik nu dus al de hele week tegenaan te hikken.
Er zijn inmiddels veel persoonlijke verhalen geschreven. Heftige verhalen, van mensen met ernstige beperkingen, die dankzij hun PGB zelfstandig kunnen wonen, of thuis bij hun ouders, terwijl ze anders op verblijf in een instelling zouden zijn aangewezen.
En andere mensen, waarbij het PGB zorgt voor extra kwaliteit van leven, voor de mogelijkheid om te werken of een opleiding te volgen, het huis uit te gaan, deel te nemen aan de samenleving. Op je eigen manier, met de mensen die jij kiest.
De verhalen zijn aangrijpend; de gevolgen van het wegvallen van een PGB vaak schrijnend.
Soms denk ik dat onze zoon ook wel zonder zijn PGB zou kunnen. Hij heeft Asperger (een vorm van autisme)en ADHD maar is gelukkig wel gezegend met een goede intelligentie, waardoor hij veel kan leren, ook in sociaal gedrag, en het omgaan met zijn beperkingen. En ja, ik denk dat hij als het moet zonder zijn PGB zou kunnen. Zonder de club waar hij wekelijks heengaat, waar hij -anders dan op school- sociaal niet op zijn tenen hoeft te lopen, waar hij sociale vaardigheden leert en individuele begeleiding krijgt. En hij zou ook wel zonder de individuele begeleiding kunnen bij het leren plannen, bij het scheiden van hoofd en bijzaken, bij het maken van opdrachten. Maar ik besef me dat ik dat denk vanuit de huidige situatie. De situatie waarin hij een aantal jaren begeleiding en training heeft gehad, en nog steeds begeleiding heeft. Waarin hij het redt op school, zowel in de omgang met klasgenoten als met het plannen en organiseren van zijn huiswerk. Waarin hij weliswaar aanloopt tegen zijn beperkingen, maar ze kent, en er mee leert omgaan.
Ook voor ons gezin geldt dat het er heel anders uit zou zien wanneer we de afgelopen jaren geen PGB gehad zouden hebben. Voor mijn zoon zelf, voor zijn broertje, die af en toe behoorlijk veel last van heeft gehad van zijn drukke en aandacht opeisende broer, maar ook voor ons, die dan alle begeleiding zelf hadden moeten doen. En natuurlijk begeleiden we hem ook zelf. Dag in dag uit zelfs. Maar ik ben echt doodop en behoorlijk gefrustreerd na een avond naast hem zitten bij het huiswerk maken (soms kan begeleiding ook te dichtbij zijn denk ik wel eens).
Maar ik besef mij terdege dat ons verhaal relatief 'licht'is. Anderen zijn vele malen afhankelijker van hun PGB, en zouden het echt niet redden zonder. Juist voor hen moet het PGB behouden blijven.
Wij zullen het wel redden, al is het alleen maar omdat J. inmiddels behoorlijk gegroeid is, en we enige begeleiding wel zelf kunnen betalen. Maar ook voor hem kan in de toekomst begeleiding weer noodzakelijk worden. Met zijn beperkingen blijft zelfstandig worden en functioneren in groepen en relaties lastig. En daar zal hij ongetwijfeld weer tegenaan gaan lopen, bijvoorbeeld als hij gaat studeren, als hij het huis uit gaat. En dan hoop ik van harte dat er begeleiding voor hem is.
Het persoonlijke is politiek, en soms wordt de politiek persoonlijk.
In deze blog heb ik de politieke argumenten niet benoemd. Anderen hebben dat eerder al gedaan, zoals Per Saldo (zie hun website). Daar worden ook nog veel meer persoonlijke verhalen verzameld.
Abonneren op:
Posts (Atom)
