Field trip

During the last days of our stay in Nepal, the internet conection was not doing so well. At least not on my computer. And because I am back to business as usual by now, I will not blog further about eveything we did after 16 June. But the experiences on the fieldtrip on 17 June I really want to share.

It was hot and exhausting, our field trip.
But it was also very interesting.
We left at 7, in a decorated bus, because Marije had her birthday.
It took us more than 4 hours to drive from Godavari through Kathmandu to Dading, a town (and district) North-West of Kathmandu. When we arrived, we were welcomed by a group of about 20 Nepali women who belonged to the Women’s Rights Defenders Network in Dading (the district). Board members, volunteers and survivors: victims of domestic violence who had taken the difficult decision to come forward and report the violence.

The women told us about their difficult work in a rural area of Nepal, with is strong patriarch traditions of arranged marriages, dowry and total dependency of women (first to their own family, after marriage to their in-laws). But even within a few years they achieved things. Before the police was very reluctant to take any case of domestic violence seriously. Most victims were send home. After a while, cases in which victims were supported by the WRHD-Network were taken up, and nowadays the polices sometimes even calls the Network to support a victim that has come to the police by herself.
But there is a long way to go. And the women who work in the Network are not safe. We were told the story of Laxmi Bohara, who was murdered on 7 June 2008 by her husband and mother in law who objected the human rights work that she was engaged in fighting for women's rights. ut we were also told how how women’s groups had fought to and eventually succeeded in getting the killer sentenced. (more information).
Also the survivors told their heart breaking stories. About being locked up in a house where the water came in. About being send back to your abusing husband by your own family which refused to ‘have you back’. But also about empowering by education, and the solidarity of other women. And I hope that our visit to them was helpful for that as well. To show them our solidarity, to make their stories listened to. To give them a small amount as financial support. I wished we could do more to support them. Not to take things over that is: they are strong women, and very well capable of organising themselves, set their own agenda and empower themselves and the Nepali women.

After a lunch in Dang we went back by bus. It was still very hot, and the trip took us again hours (although only 2 ½ ).

At five we arrived at the office of the UN Commissioner on Human Rights in Nepal, where we spoke with two representatives. They informed u about the situation of women in Nepal, and the various forms of Violence Against Women which are prevalent in the country. The UNCHR is working quite hard on the issue, with conferences, discussions with government, cooperation with NGOs and training of state officials and police officers in various districts of Nepal. They were also interested in the tool we are developing.

Both visits together provided a rather good (although far from complete) picture of domestic violence in the country. Afterwards, we were all very tired, and very impressed.

Zeilen en omslaan gemist

Al ruim twintig jaar gaan we met de SRVU-vriendjes een weekend zeilen. Vanaf het moment dat ik toetrad tot het bestuur (1987?) was ik erbij. En altijd verzekeren we de wat minder geharde zeilers dat een Valk niet om kan slaan. Afgelopen weekend is het tegendeel bewezen. Zie voor een ooggetuigeverslag de blog van Saranna. Terwijl ik, omdat ik in Nepal zat, er één keertje niet bij was. Ik weet niet zo goed of ik nu blij moet zijn dat ik niet ook in de Langweerderwielen terecht ben gekomen, of dat ik het jammer moet vinden dit avontuur te hebben gemist (en er dus de volgende twintig jaar niet uit ervaring over mee te kunnen praten). Vooralsnog allebei.

tempel

This morning we woke up early, and set off at 8 for a walk to a tempel. We were a great view for the inhabitants of Godavari: more than ten women of different heights, colour and clothes walking up the hill with al kinds of umbrellas (against the sun).
We passed a workplace where thre men were making beautiful cupperplates; a school with a quotation of Nelson mandela, some beutiful houses and we saw a big golden buddha on the opposite ill. The tempel was beautiful.
I just give some pictures (not of high quality, but just for the impression).






After the walk we did a lot of hard working and thinking, especially on the topic of how to ask the right questions on identifying the focus of the assessment the user of the instrment wants to do.

Now it's almost time for dinner.
Maybe a quick swim first.

Tuesday 16 June, 19.00 hr nepali time (time difference of 3.45 hr; strange but true).

The first day in Nepal

Or: Why women’s rights activists should wear trousers when they travel

Monday 15 June

From now on, I will write my blog on my visit in Nepal in English. So that my colleagues here at the conference can read it as well (and maybe someone can contribute to it by writing a guest-blog).
The previous blog (in Dutch) stopped with Prisca, Mala and me in the back of the car with Shavitri and the chauffeur. I will continue from there on.

Godavari
One minute we were diving through a colourful street of Kathmandu, next minute we rounded a corner and entered a quiet place full of flowers and singing birds, and overlooking the rice fields and the hills. I know it sounds like an advertisement, but it really is the way it is here. Also my room is very beautiful and convenient. Spacious, with no less than six windows looking at three different directions, a wooden floor, a writing table, a bottle of water waiting.

After arriving and admiring my room, I went for a swim in the swimming pool. Best thing to do after a long journey, when you want to relax your muscles but do not want to lay down (afraid of falling asleep and waking up at inconvenient times for the rest of the week).
At dinner I met most of the rest of the group: Marije, Loeky, Qi, Diane, Marieta and Saskia. Anara was too tired for dinner after her travel form Kyrgyzstan. Marieta and Saskia had been shopping already, and showed us some of the things they bough: beautiful things made of felt, a marionette, a necklace. And all for astonishing low prices (the felt-tie for 2 eurocents, the necklace for 1 euro). At that time we though our change to buy the same stuff would come; by now we are not so sure about this. But that will come later, just like the question about women’s rights activists and travelling in trousers.

Political situation (and how that is related to trousers)
This morning, Rachana and Subarna joined us. They both work with WOREC, the Nepalese organisation that hosts our meeting joined us.
The first message we got that there was some kind of ‘political situation’ going on. Obviously, a member of the maoist party had been shot, and because of that the Maoists ordered a strike. This included a prohinition of travelling, other tan by feet. This meant that Aurela, who was about to join us this morning, would not be able to make it from the airport to Godavari. And it might also effect the program of the week, which includes a fieldtrip to rural Nepal, to visit some grassroot women’s organisation, and of course the shopping in Kathmandu. But our first worries were about Aurela. Luckily, after a few hours we received the message that they head been able to bring her from the airport to the WOREC-office in town (partly walking, partly by riksha). And a few hours later, she walked into the conference room. She had been brought to the resort at the back of a motor cycle, with some of her luggage in a small bag, and the rest left at the office to be brought in tomorrow. We were very relieved to have her with us. At dinner Aurela told us the rather hilarious story of her travel on the bike. She had never been on a motorbike before, and was rather frightened. She therefore had to held the driver very closely. But by doing so, she could not keep her dress down. Well you can imagine the picture of a small Nepalese man with a big smile on his face, secretly driving his motorbike through narrow streets (to avoid the main roads, as driving still was not allowed officially) with a nice Albanian women holding him firmly and with her dress up in the air. So that is why women’s rights activists really should wear trousers when travelling.

Our work
Of course we did some serious work today as well. We looked at the structure of the draft instrument (in this project we are developing an instrument which can be used by women’s and human rights groups all over the world to assess the human rights compliance of legislation, policies and practices combating domestic violence) and had some good discussions on it. We also did a short inventory of problems the organisations might use the tool on; which gave a good impression of the range of topics that can be addressed by the instrument (for those of you who think domestic violence is just one topic: we came up with at least 20 different topics. Some examples: forced abortions because of preference for sons (Nepal, China), the lack of access to justice because the traditional justice system is not accessible for women (Zimbabwe), femicide (Peru), family courts not taking domestic violence into consideration (Netherlands), lack of resources for the implementation of policies (almost everywhere).
Tomorrow we will work further on the instrument. But first we will do a morning walk and visit a small temple and have a look at the beautiful surroundings. As we go walking, it is perfectly safe to do so.

- this blog will be posted on Tuesday; only the conference room has internet-access-

Het was zo'n leuk idee

Om vanaf ieder vliegveld op weg naar Nepal een blogje te plaatsen. Schiphol lukte nog. Op Heathrow lukte het nog wel om iets te typen, maar toen was de batterij van m'n laptop op, die ik pas afgelopen nacht weer heb opgeladen.
Het is verder weinig verheffend, maar alsnog het stukje uit Londen, met foto van leeggegeten bord:

20.37 Engelse tijd (21.37 Nederlandse). Ik zit nu bij de gate. Viegtuig gaat om 21.30, maar ze willen hier dat je ruim van te voren board. Computer heeft zich inderdaad bedacht, en geeft me nog maar 11 minuten. Kan ook zomaar minder zijn. Telegramstijl dus.
In heel klein vliegtuigje naar Londern gevlogen. Drie stoelen per rij; ik had dus stoel zowel aan het raam als aan het gangpad. Wel lekker. Kort vluchtje, met leuk uitzicht over Zuid Engeland (waar Jon twee weken terug nog was). In het vliegtuig zat ook Lia Knoet, van de politie Haaglanden en daar al een eeuwigheid bezig met huiselijk geweld (tot mijn schande moet ik bekennen dat ik alleen wist dat ik haar kende, maar niet 123 waarvan of wie ze was). Bij het doorkruisen van Heatrow (een heel goede tijddoder op een vliegveld, hebben ze hier goed begrepen) even bijgepraat, onder ander over haar frustraties met het huisverbod (kost de politie heel veel tijd).
Hier een Ceasarsalade met broodje gegeten, en nu wachten tot de gate opengaat. Even checken of ik goed zit, want er gebeurt hier weinig. En m’n laptop geeft het nu op.

De rest van de reis ging redelijk voorspoedig. Zelfs nog wat geslapen tussen londen en Qatar. Wel behoorlijk irritant dat ze je anderhalf uur voor de landing (om 5 uur 's ochtends lokale tijd) wakker maken voor ontbijt. Qatar is een grote zandbak; van wat ik vanuit lucht en vliegveld zag kan ik me niet voorstellen dat iemand daar om een andere reden naar toereist dan om over te stappen op een ander vliegtuig. En voor het vliegveld hoef je dat niet te doen. Weliswaar hele grote cappuchino's, maar vieze broodjes, geserveerd met patat (nee zeggen mocht niet).
Tussen Qatar en Nepal vlogen we over Dubai, en die palmboomeilanden in de zee zijn echt gigantisch; zelf van 12 km hoogte zijn ze groot. Verder opnieuw heel veel zand. Eigenlijk werd het landschap pas in Nepal een beetje groen.
We kwamen zowaar bijna een uur te vroeg in Kathmandu aan. Op het vliegveld werden alle passagiers direct onderworpen aan een temperatuurmeter: een mannetje met mondkap voor houdt een soort sensor vlakbij je voorhoofd. Na het beantwoorden van een paar vragen (do you have a cold; are you coughing) en het advies vooral naar een dokter te gaan mocht dat veranderen, mocht ik Nepal in. In het vliegveldgebouw veel hout. Na mij bagage opgepikt te hebben naar buiten, waar ik direct overspoeld werd door mannetjes (sorry, het zijn hier echt mannetjes) die me een hotel of een taxi of allebei wilden aansmeren. Ze bleven overigens beleefd, maar wilden niet geloven dat ik opgepikt zou worden (omdat we te vroeg waren, was degene die dat zou doen er nog niet).

Samen met Mala (Zuid-Afrika) en Prisca (Zimbabwe) die met dezelfde vlucht aankwamen werden we door Savitri en een chauffeur opgehaald en door Kathmandu nar het Godavari ressort gebracht. Onderweg veel mendsen. Op brommers, in auto's en bussen, mar vooral lopend. Wat opviel: veel kleuren, veel vrouwen die water haalden, veel kleine winkeltjes/werkplaatsjes, iedereen probeert op straat wat te verkopen, veel vrouwen die in hun half open huis of op de stoep zitten te spinnen, overal koeien.

Het ressort was daarna een oase van rust.
Daarover later meer, net als over de political situation, en ons werk hier.
Dinner is waiting!

Vliegvelden. Deel 1: Schiphol

Het vervelendste van reizen vind ik altijd het hangen op vliegvelden. Ik heb niets met parfums, sigaretten, sterke drank, elektronica of dure horloges of tassen, en beleef dus weinig genoegen aan het vliegveldshoppen. Deze reis naar Nepal kan ik mijn lol op. Twee keer overstappen, en dus in totaal vier vliegvelden op de heenweg, en vier op de terugweg.
Om de tijd de doden heb ik het voornemen opgevat om op ieder vliegveld een kort blogje te schrijven.
Hierbij dus deel 1: Schiphol.
Omdat het inchecken en passeren van de douane razendsnel gingen (geen wachtenden voor mij) betekent het dat ik hier zo’n anderhalf uur moet rondhangen voor ik mag inchecken.
Even een Sudokuboekje en twee Engelstalige thrillers gekocht (lekker lezen voor in het vliegtuig, en goed om alvast into het Engels te raken; moet ik de komende week spreken), en klaar ben ik met shoppen. Tijd dood je het beste door hem op te delen in stukjes. Nu dus eerst even op een bankje met uitzicht op de pieren D en E en de daar geparkeerde vliegtuigen een stukje tikken. Beetje kijken naar rondrijdende bagagekarretjes, catering-vrachtauto’s en een enkel taxiend vliegtuig.

En dan straks ergens een kopje koffie drinken, en kijken of ik ook ergens voor niets of weinig internet-verbidning heb (vast niet) zodat ik dit stukje ook daadwerkelijk in m’n blog kan zetten. Bedenk nu wat ik ben vergeten: een USB-stick. Zit aan mijn werksleutelbos, waarvan ik bedacht dat ik hem niet mee hoef te nemen. Levert wel gelijk mogelijke tijddoder op: eens even kijken of ze hier op Schiphol niet te dure USB-sticks verkopen (ook vast niet). En dan na de koffie en de USb stick stukje lezen. Na eerst uitgebreid te dubben over welk boek ik eerst zal gaan lezen: de nieuwe Nicci French, de nieuwe Partricia Cornwall of een boek van Terry Pratchett dat CJ mij aanraadde. Zo komen we er wel. Nog ruim een uur te gaan.

naschrift: valt dus mee. Voor €3 15 minuten internetten.

Politieke analyse

Graag verwijs ik naar de kleine politieke analyse vanuit de linkerhoek van Brechtje Paardekooper. Ik heb er weinig aan toe te voegen. Behalve misschien dat het tijd wordt dat Brechtje eens uitgenodigd wordt als politiek analist bij zo'n pratende (mannen)hoofden programma. Zou verfrissend zijn.

Denk groot stem groen, ook in 2010

In Amsterdam Westerpark haalde GroenLinks gisteren 28,1% van de stemmen, en was daarmee zonder meer de grootste partij.
Maar ook in onze toekomstige fusiepartners, de stadsdelen Bos en Lommer, Oud-West en de Baarsjes scoorde GroenLinks bijzonder goed: respectievelijk 21,3; 24, 2 en 23,6 %. (zie hier alle cijfers; klikken op klik hier voor de voorlopige uitslag)
Laten we vooral groot blijven denken en er alles aan doen om bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2010 de grootste partij in het nieuwe stadsdeel West te worden!

driewerf hoera

Planeet GroenLinks staat inmiddels vol met terugblikken op de verkiezingen van gisteren. Ik wil daar drie hoeraatjes aan toevoegen.

Vannacht gaan slapen met een tussenstand waarbij GroenLinks op 3 zetels in het Europees Parlement uitkomt. Vanochtend na het wakker worden meteen de computer opgestart om stand van zaken te checken. Nog steeds 3 zetels. Hoera!

In één van de stembureaus in Amsterdam-Westerpark haalde GroenLinks maar liefst 33% van de stemmen, en was daarmee verreweg de grootste partij. Wie weet de grootste in heel Westerpark? Dat zal in ieder geval het doel zijn voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. In Amsterdam heeft GroenLinks 20% van de stemmen gehaald, en is daarmee de tweede partij, vlak achter D66. Hoera!

Tot slot sprak Wilders (wiens PVV gruwelijk heeft gewonnen, waarvoor geen hoera) gisteren uit niet met GroenLinks te willen regeren, vanwege de inhoud van het verkiezingsprogramma van GroenLinks (De Nederlandse cultuur bestaat niet). Nog afgezien van het feit dat dit de hypocrisie van Wilders goed duidelijk maakt (anderen mogen PVV niet afwijzen op programmatische gronden, maar hij anderen wel), ben ik er ook wel trots op en blij mee dat de PVV niet met GroenLinks wil. Hoera!

En natuurlijk nog drie hoeraatjes voor onze drie kandidaten die - zoals het er nu naar uitziet- naar het EP gaan: Judith, Bas en Marije.
En veel dank aan alle GroenLinks campaigners!

Laatste oproep: denk groot, stem groen!

Stichting Zijweg op tv

Stichting Zijweg is een vrijwilligersorganisatie die zich ten doel stelt de belangen te vertegenwoordigen van vrouwen en hun kinderen die te maken hebben (gehad) met partnergeweld en stalking door de ex-partner.
Vorig jaar ben ik gevraagd zitting te nemen in de 'Raad van Advies' van deze stichting. Een verzoek waar ik graag aan heb voldaan.
Ik kan iedereen het boek van Zijweg van harte aanraden: Uit het veld geslagen. Met ervaringen van vrouwen, en aanbevelingen hoe de aanpak van huiselijk geweld en stalking beter kan (downloaden of bestellen kan hier).
Volgende week (dinsdag 9 juni, 21.24 uur op Nederland 2) is een vrijwilliger van Stichting Zijweg hoofdgast in het programma Spraakmakende Zaken van Paul Rosenmöller. Dit is de aankondiging:

De politie krijgt per jaar ruim 64.000 meldingen van huiselijk geweld binnen. Elke vier dagen overlijdt er in Nederland iemand aan de gevolgen van huiselijk geweld. Geweld achter de voordeur is een groot taboe en komt in alle lagen van de bevolking voor. Per jaar overlijden 75 vrouwen, 50 kinderen en 25 mannen door mishandeling door huisgenoten. In Spraakmakende Zaken de resultaten van een nieuwe aanpak, die plegers van geweld tijdelijk uit huis plaatst.

Het huisverbod dat dit jaar van kracht is gegaan, is bedoeld om huiselijk geweld verder terug te dringen. Het huisverbod houdt in dat een pleger van huiselijk geweld in beginsel tien dagen zijn of haar woning niet meer in mag en in die periode ook geen contact mag opnemen met de partner of de kinderen. De maatregel biedt de mogelijkheid om in een noodsituatie te voorzien in een afkoelingsperiode waarbinnen de nodige hulpverlening op gang kan worden gebracht en escalatie kan worden voorkomen. Het huisverbod kan ook worden opgelegd bij kindermishandeling of een ernstig vermoeden daarvan. Het huisverbod wordt in de vorm van een beschikking uitgereikt door de burgemeester of door de politie indien zij daartoe wordt gemandateerd. Onmiddellijk wordt er hulpverlening in gang gezet voor zowel de pleger als de slachtoffers.

In deze aflevering van Spraakmakende Zaken praat Paul Rosenmöller met diverse betrokkenen over huiselijk geweld en het huisverbod.

De aankondiging komt van de een webpagina van de IKON, waar je de uitzending na dinsdagavond ook terug kunt kijken.

Marije in plaats van de VVD

Donderdag verkiezingen
Ik zal op Marije stemmen!
Om te benadrukken dat we niet alleen liefs maar ook drie zetels verdienen.
En omdat Marije het ook verdient.

En de VVD: voor wie verlies verdient: verlies?

GroenLinks in het Westerpark

Met de laatste picknick in het park sloot GroenLinks gisteren de verkiezingscampagne af in het Westerpark. Of liever gezegd: GroenLinks lanceerde daar het slotoffensief: nog 3 dagen campagne voor 3 zetels!
Hier het filmpje van de picknick in het Westerpark:

Ik ben het roze bloesje wat je steeds op de rug ziet.
Behalve dat het voor de goede zaak was, was het mooi weer en erg gezellig. Met veel GroenLinksers uit Westerpark, Amsterdam en de rest van Nederland. Het gehalte preken voor eigen parochie was tamelijk hoog, maar we hebben met al die gezelligheid in ieder geval laten zien dat GroenLinks een leuke partij is, waar je graag bij wilt horen.

Picknick in het park

Maandag 1 juni
Vanaf 12 uur in het Westerpark
Zie jullie daar!