Impressie uit Yellowstone park

Ik heb net de foto's van de afgelopen dagen van mijn fototoestel op mijn laptop gezet, en ben een eerste selectie aan het maken. Ik probeer streng te selecteren, maar er was zoveel moois te zien wat allemaal op de foto moest, en veel foto's zijn goed gelukt. Ook met dank aan zoon M. die prachtige plaatjes maakt. Tijdens het bekijken van de foto's ben ik alweer onder de indruk. En deze moest ik gewoon vast even aan de wereld laten zien.

Rocky Mountain National Park

Het was de bedoeling dat dit een fotoverslag zou worden van onze rit en wandeling door het National Park Rocky Mountain. Maar de internetverbinding op de camping is zo traag dat het 10 minuten duurt om 1 foto op te loaden. En ik wil slapen. Vooralsnog maar 1 foto dus. De rest volgt vanaf een plek met sneller internet.

Groot, veel en zoet

Nadat we onze camper hadden opgehaald (voor Amerikaanse begrippen een hele kleine; we vallen met onze 25 foot bijna in het niet bij de enorme bussen (echt formaat touringcar) en nog grotere uitschuif-campers) was het tijd om inkopen te doen. Het liefst hadden we dat natuurlijk bij de Walmart gedaan, maar omdat we van de camperverhuurder een kortingspas voor een aantal andere supermarkten mee hadden gekregen werd het de Kings Sooper. We blijven wel Hollanders natuurlijk. Maar we hadden ons niet ongerust hoeven maken, ook hier was alles groot, veel en zoet. Enorme taarten, verpakkingen met 12 donuts of 24 worsten, emmers ijs; alles hadden ze. Het was zo veel, en er was vooral zoveel zoetigheid, dat onze jongste zoon, die normaal gesproken erg van de zoetigheid en van vlees eten is, van de weeromstuit de neiging kreeg om gezonde dingen te gaan kopen. Dat wij ons hardop afvroegen hoeveel kilo we deze vakantie zouden aankomen heeft daar ongetwijfeld ook aan bijgedragen.
We hebben ons weten te beheersen, en redelijk normaal boodschappen gedaan (okay, die 24 worsten hebben we gekocht, maar daarna wel netjes in drie porties in de vriezer gedaan).
Vervolgens valt bij alles wat je eet wel op dat het zoet is, van brood tot pastasaus.
Heel erg veel dikke mensen hebben we nog niet gezien. Maar duidelijk is wel dat je hier echt je best moet doen om een beetje gezond te eten als je 'gewone' dingen koopt. En dat mensen blijkbaar zo zijn opgegroeid met zoet, dat zoet als neutraal wordt ervaren.
We gaan ons best doen om ons te weer te stellen tegen het aanbod van groot, veel en zoet. Maar mochten we volgende maand moddervet terugkomen, dan weten jullie dat we die strijd verloren hebben.

Broodfonds

Op 12 juli schreef Pieter Hilhorst in de Volkskrant een column over het broodfonds, een soort onderlinge ziekteverzekering voor zzp'ers. Nog dezelfde dag deed hij via twitter een oproep aan zelfstandigen om zich te melden wanneer ze belangstelling hadden om aan zo'n broodfonds mee te doen. Wat ik heb gedaan. Pieter heeft er geen gras over laten groeien, en samen met Jos van der Lans (zelfstandige en voormalig Eerste Kamerlid voor GroenLinks) het idee omgezet in daden. Vanmiddag was de eerste oriënterende bijeenkomst voor het broodfonds Wikistad in oprichting. Van de ongeveer zestig mensen die zich via twitter en e-mail hadden aangemeld, waren er toch zo'n 20 aanwezig in de Balie. Vragen werden beantwoord door mensen van de landelijke broodfonds-organisatie, gedachten werden gewisseld over hoe en wanneer een broodfonds (of meerdere broodfondsen) opgericht kan (kunnen) worden. In september gaan we verder.

Op vier jaar na (toen ik in dienst was bij het Clara Wichmann Instituut) heb ik mijn hele werkzame leven als zelfstandige gewerkt. En altijd heb ik mij verzekerd tegen ziektekosten via een Arbeidsongeschiktheidsverzekering. Zodat ik mijn kantoorkosten kan blijven doorbetalen als ik ziek ben, en zodat ik (en mijn gezin) niet aangewezen ben op het enkele inkomen van mijn partner mocht ik -langdurig- ziek worden. Hetgeen gelukkig in al die jaren nooit gebeurd is. Ik heb dus geen ervaring met verzekeringsmaatschappijen die moeilijk doen over een ziekmelding, of polissen die de ziekte waaraan jij lijdt blijken uit te sluiten. Maar de verhalen die ik erover hoor maken me er niet gerust op. Wel ervaring heb ik met het betalen van de behoorlijk pittige premies. Ik denk dat ik inmiddels toch wel meer dan €50.000 aan AOV premie heb betaald. En nooit een cent aan uitkering ontvangen. Nu vind ik dat op zich niet erg; een verzekering is immers een verzekering; je betaalt voor het geval dat. En ik zie de verzekering ook als een soort onderlinge solidariteit: met mijn premies kunnen degenen die wel arbeidsongeschikt worden een inkomen houden. Ik betaal echter niet om verzekeringsmaatschappijen te spekken.
En dat is nu precies het aantrekkelijke van een broodfonds: wel de onderlinge solidariteit en het afdekken van het risico van ziek worden; maar niet het bureacratische oerwoud, het geïnstitutionaliseerde wantrouwen en de hoge kosten van een verzekeringsmaatschappij.
Een ouderwetse onderlinge. Op basis van vertrouwen.
Ik ben nog steeds enthousiast, en ik doe mee.
Tot die tijd houd ik mijn AOV nog maar even aan. Voor de zekerheid. Want je weet nooit. Heb je 25 jaar premie betaald, wordt je ernstig ziek als je hem opzegt. Dat zal me niet overkomen.