Broodfonds

Op 12 juli schreef Pieter Hilhorst in de Volkskrant een column over het broodfonds, een soort onderlinge ziekteverzekering voor zzp'ers. Nog dezelfde dag deed hij via twitter een oproep aan zelfstandigen om zich te melden wanneer ze belangstelling hadden om aan zo'n broodfonds mee te doen. Wat ik heb gedaan. Pieter heeft er geen gras over laten groeien, en samen met Jos van der Lans (zelfstandige en voormalig Eerste Kamerlid voor GroenLinks) het idee omgezet in daden. Vanmiddag was de eerste oriënterende bijeenkomst voor het broodfonds Wikistad in oprichting. Van de ongeveer zestig mensen die zich via twitter en e-mail hadden aangemeld, waren er toch zo'n 20 aanwezig in de Balie. Vragen werden beantwoord door mensen van de landelijke broodfonds-organisatie, gedachten werden gewisseld over hoe en wanneer een broodfonds (of meerdere broodfondsen) opgericht kan (kunnen) worden. In september gaan we verder.

Op vier jaar na (toen ik in dienst was bij het Clara Wichmann Instituut) heb ik mijn hele werkzame leven als zelfstandige gewerkt. En altijd heb ik mij verzekerd tegen ziektekosten via een Arbeidsongeschiktheidsverzekering. Zodat ik mijn kantoorkosten kan blijven doorbetalen als ik ziek ben, en zodat ik (en mijn gezin) niet aangewezen ben op het enkele inkomen van mijn partner mocht ik -langdurig- ziek worden. Hetgeen gelukkig in al die jaren nooit gebeurd is. Ik heb dus geen ervaring met verzekeringsmaatschappijen die moeilijk doen over een ziekmelding, of polissen die de ziekte waaraan jij lijdt blijken uit te sluiten. Maar de verhalen die ik erover hoor maken me er niet gerust op. Wel ervaring heb ik met het betalen van de behoorlijk pittige premies. Ik denk dat ik inmiddels toch wel meer dan €50.000 aan AOV premie heb betaald. En nooit een cent aan uitkering ontvangen. Nu vind ik dat op zich niet erg; een verzekering is immers een verzekering; je betaalt voor het geval dat. En ik zie de verzekering ook als een soort onderlinge solidariteit: met mijn premies kunnen degenen die wel arbeidsongeschikt worden een inkomen houden. Ik betaal echter niet om verzekeringsmaatschappijen te spekken.
En dat is nu precies het aantrekkelijke van een broodfonds: wel de onderlinge solidariteit en het afdekken van het risico van ziek worden; maar niet het bureacratische oerwoud, het geïnstitutionaliseerde wantrouwen en de hoge kosten van een verzekeringsmaatschappij.
Een ouderwetse onderlinge. Op basis van vertrouwen.
Ik ben nog steeds enthousiast, en ik doe mee.
Tot die tijd houd ik mijn AOV nog maar even aan. Voor de zekerheid. Want je weet nooit. Heb je 25 jaar premie betaald, wordt je ernstig ziek als je hem opzegt. Dat zal me niet overkomen.