Mijn man is een weekend weg met zijn voetbalvrienden, en zojuist heb ik de kinderen op de trein gezet naar Utrecht, waar ze met tante Heleen naar de musical gaan. Ik ben dus alleen thuis.
Nu kan ik heel goed tegen alleen zijn. Ik heb het ook nodig; ik kan er chagrijnig van worden wanneer ik voortdurend sociaal moet zijn. Als ik af en toe een uur alleen een boekje kan lezen, een wandeling kan maken of een stukje door het park kan rennen, ben ik daarna weer veel gezelliger. En ik vind het niet voor niets erg prettig om mijn eigen baas te zijn, en vaak alleen te werken.
En ik ben natuurlijk ook wel eens alleen thuis, vaak een uurtje tussendoor. Dan heb ik een half uurtje om de krant te lezen; of kan ik rustig even werken.
Maar een hele middag in het weekend alleen; dat is lang geleden.
En ik geloof dat ik het een beetje ontwend ben, alleen weekend houden. Maar ik ga het proberen: een middagje rommelen. Klassieke muziek draaien zonder dat ik na 10 minuten de vraag krijg of het weer af mag, boekje lezen, blogje schrijven. Misschien even naar buiten. En vast ook wel opruimen en stofzuigen.
