OPZIJ-prijs voor GroenLinks?

De Tweede Kamerfractie van GroenLinks is genomineerd voor de OPZIJ-emancipatieprijs 2009, voor haar initiatieven op het vlak van emancipatie zoals het vaderverlof.
Je kunt hier op GroenLinks (of desnoods op iemand anders) stemmen. Zegt het voort!!

Wel of geen werkster? (M/V)

Nu de verbouwing is afgerond en ons huis niet meer een grote stoffige bende is, dringt de vraag zich op of we weer iemand moeten zoeken om ons huis schoon te maken. Ik doe naast werk en politiek hier in huis de was, breng meestal de vuilniszakken weg en ik kook zo nu en dan, en dan vind ik het wel mooi qua huishouden. O ja, en 1x per half jaar de ramen (dit weekend moet het hoognodig). CJ doet meestal de boodschappen en stort zich nu en dan op het schoonmaken van wc, douche, keuken en vloeren.
Maar eigenlijk is dat niet genoeg; in ieder geval houden we het niet genoeg bij.
Tijd voor het inschakelen van hulptroepen dus en een hulp in de huishouding te zoeken.
Eerste dilemma daarbij: is het verantwoord om iemand bij je te laten schoonmaken die zonder papieren in Nederland is (illegaal heet dat); om op die manier iemand (vaak met kinderen) te helpen te overleven? Nobel misschien, maar wel strafbaar (voor de werkgever tenminste, niet voor de werknemer). Zeker als volksvertegenwoordiger niet aan te bevelen.
Tweede dilemma: betaal je wit of zwart? Officieel is dat voor de opdrachtgever geen dilemma: zolang iemand niet drie dagen per week bij jou werkt (en zo vies is ons huis nu ook weer niet) dan hoef je als werkgever geen belasting en premies af te dragen; de verantwoordelijkheid voor het betalen van belasting ligt bij de werknemer. Dit dilemma kun je dus met een gerust geweten overslaan.
Volgende vraag: betaal je vakantiegeld, betaal je vakanties door en betaal je ook als je schoonmaker ziek is? Het antwoord moet natuurlijk ja zijn (zie ook de brochure met voorbeeldcontract van de FNV). Maar wel erg ongebruikelijk in de particuliere markt. Waarschijnlijk denkt je schoonmaker in spe dat je van lotje bent als je het aanbiedt. Wat niet betekent dat we het niet moeten doen natuurlijk.
En gaan we dan zelf op zoek naar iemand, of doen we het via een officieel witte werkster bureau (dat dan dus zorgt voor doorbetaling vakantie etcetera, en ook zelf nog wat moet verdienen, dus twee keer zo duur is als een 'losse' werkster).
Kortom, het zal nog wel wat voeten in de aarde hebben voordat ons huis weer spic en span is.
En dan heb ik het nog niet eens over het principiële bezwaar dat ik laatst in een interview met Saskia Poldervaart las (of eigenlijk 2 interviews, zowel in de Volkskrant als in Opzij; zoals zo vaak interviewden deze van de zomer dezelfde persoon. Links naar de interviws kon ik niet vinden, wel naar een discussie op de Opzij-site). Zij betoogde dat feministes geen werkster mogen hebben, omdat dat aangeeft dat zij huishoudelijk werk niet waarderen. En als je een werkster hebt moet je die net zoveel betalen als je zelf verdient, maar eigenlijk moet je het zelf doen. Die redenering snap ik niet. Mij lijkt het dat je huishoudelijke arbeid juist wel waardeert wanneer je er iemand voor betaalt (mits je dat netjes doet, inclusief ziekengeld etcetera). En ik zie eerlijk gezegd niet in waarom huishoudelijk werk geen eigen waarde heeft, maar af zou moeten hangen van het uurloon van de werkgever. Ik zou ook mijn eigen brood kunnen bakken, maar dat laat ik door de bakker doen. En mijn band laat ik door de fietsenmaker plakken. Moet ik de bakker en de fietsenmaker dan ook conform mijn eigen uurloon betalen omdat ik hun werk anders niet serieus neem? Dat lijkt me niet zozeer het feministisch als wel het ouderwets communistisch gedachtengoed. Zeker, huishoudelijk werk moet beter gewaardeerd worden. En de beste manier om dat te doen is volgens mij om het als gewoon werk te beschouwen. Met arbeidsbescherming, misschien zelfs met een CAO. En met een eigen, reële waarde, die samenhangt met de aard van het werk en de vereiste competenties.
Maar van het politieke terug naar het persoonlijke: als iemand nog een goede, legaal in Nederland verblijvende werkster (m/v) in Amsterdam weet die met een netjes contract wil schoonmaken; ik denk dat we binnenkort wel zover zijn.

aan de voorzitter

Vandaag een erg leuke website ontdekt: aan de voorzitter.
Met dank aan David Rietveld, die er een berichtje over op twitter zette.
Op de site aan de voorzitter worden op een satirische manier kamervragen beantwoord 'zoals de minister de Tweede kamer had willen antwoorden'. In de laatste beantwoording wordt GroenLinks op de hak genomen.
Maar net zo gemakkelijk laten ze de absurditeit van vragen van de PVV en Partij van de Dieren zien.
Een aanrader, deze site.

Distel en Dani

Jarenlang hebben onze kinderen ons aan ons hoofd gezeurd om een poes. En jarenlang hebben we onze rug recht en onze poot stijf gehouden en nee gezegd.

Dat wil zeggen, vooral CJ was tegen; hij wil perse geen poes (lees mogelijke vlooienbron) in de buurt van zijn bed en klerenkast. En aangezien ons huis nogal vreemd was ingedeeld (beneden eetkeuken en bedrijfsruimte, boven slaapkamers en woonkamer) was het onvermijdelijk dat een kat in de woonkamer ook een kat in de slaapkamers zou betekenen.
Maar met de verbouwing die nu min of meer voltooid is (hoewel ik met gemak een lijst van 20 klussen die nog moeten kan opstellen) hebben we de bedrijfsruimte omgezet in woonruimte (officieel ja, kostte een lieve duit), en hebben we nu heel conventioneel beneden woonkamer en keuken, en boven de slaapkamers. Met een goede deur tussen beneden en boven. Dit opende perspectieven voor een kat, en vorig jaar hebben we de kinderen beloofd dat we als de verbouwing af zou zijn een katje zouden nemen.
Nu de bank sinds deze week in onze nieuwe woonkamer beneden staat was het moment daar: de aanschaf van een poesje. Al vrij snel besloten we tot twee: leuker, en gezelliger voor de poesjes. Vandaag togen we naar het asiel. Een paar asiels gebeld: West zat tijdelijk zonder kittens, maar Noord had nog wel wat. Ik met de kinderen er naar toe. Gelukkig waren er niet zoveel om uit te kiezen: vier al wat oudere kittens. Maar de kinderen waren meteen verkocht. Het werden Distel en Dani, een lapjespoes en een rode kater, van respectievelijk 5 en 4 maanden oud. Ze scharrelen sinds vanmiddag hier thuis rond. Distel toont zich een doortastende dame die inmiddels al brokjes heeft gegeten, op de bak is geweest, een mug heeft gevangen en met haar poot tegen een balletje heeft geslagen. Dani is vooralsnog wat schuwer, en is vooral goed in het vinden van onmogelijke verstopplekken (we dachten even dat ie echt kwijt was (onmogelijk, deur was niet open geweest); bleek ie via een kleine opening aan de zijkant achter de plint onder de keukenkastjes te zijn gekropen).
Wij vermaken ons de komende tijd wel!
O ja, de namen van de katten komen van het asiel, en zijn min of meer afkomstig van de plekken waar de katten zijn gevonden: Distel op de Distelweg en Dani aan de Dantzigkade. De kinderen vinden het wel mooie namen, en het allitereert ook wel lekker, dus we houden ze er in!

Abortus in Nepal

Vanochtend in de AWID-newsletter mijn mailbox het volgende bericht: "Nepal government directed to make abortion accessible"
Het trok mijn aandacht omdat ik in juni in Nepal ben geweest (zie blog, blog en blog. Ik had toen uit de bibliotheek een boekje uit de landenreeks gehaald: Nepal : mensen, politiek, economie, cultuur, milieu. Het was een boekje uit 2001 dacht ik. Daarin stond vermeld dat in Nepal veel tienermeisjes jarenlang (tot levenslang aan toe meen ik me te herinneren) in de gevangenis zaten omdat ze een illegale abortus hadden laten uitvoeren. Gelukkig leerde ik in aangekomen in Nepal dat abortus inmiddels legaal was geworden, in ieder geval officieel. Zo erg als in het boekje was het in ieder geval niet meer, maar een veilige abortus was nog lang niet voor alle vrouwen (en meisjes) binnen bereik gekomen. Onder andere omdat artsen en ziekenhuizen het niet willen doen (of alleen voor veel geld), of omdat de (schoon)familie weigert in te stemmen. Het recht bestond op papier, maar voor veel vrouwen bleef het daarbij.

Een moedige vrouw heeft vervolgens samen met een aantal organisaties een proces gevoerd. In mei 2009 oordeelde het Supreme Court van Nepal dat de regering er voor moet zorgen dat abortus (ook) daadwerkelijk toegankelijk wordt voor arme vrouwen en voor vrouwen op het platteland. Een mooie uitspraak, die bevestigt dat het bij (mensen)rechten om meer gaat dan dat je het op papier allemaal goed regelt: mensen moeten ook in de praktijk gebruik kunnen maken van hun rechten.
Nu is het natuurlijk de vraag of de regering -die het vooral druk heeft met interne politieke twisten en aan regeren nauwelijks toekomt - ook uitvoering gaat geven aan de uitspraak van het hooggerechtshof, maar de eerste stap is gezet, en meer procedures zullen volgen, lijkt me.

Bij het lezen van dit soort berichten weet ik weer waarvoor ik mij als jurist inzet voor vrouwenrechten. Het maakt voor mij duidelijk dat je met de inzet van het recht en het rechtssysteem stappen kunt zetten om de positie van mensen - in mijn geval veelal vrouwen - daadwerkelijk te verbeteren.
Ook laten dit soort uitspraken zien dat een rechtenbenadering de mogelijkheid biedt, nee zelfs de verplichting in zich draagt, om uit te stijgen boven religieus-morele opvattingen die de politiek in veel landen momenteel beheersen. Een goed voorbeeld daarvan is de recente uitspraak van het Supreme Court in India over homoseksualiteit. Ik schreef daarover toen dat veel westerse landen nog wat van die uitspraak kunnen leren. En dat geldt zeker ook voor deze Nepalese uitspraak over abortus.

Eigen Kracht

Begin dit jaar ben ik opgeleid tot Eigen Kracht Coördinator, en nu ben ik aan de slag met mijn eerste conferentie.
Ik vind het een heel mooi principe: geloven in de eigen kracht van mensen om samen met hun netwerk een plan te maken en uit te voeren om hun eigen situatie te verbeteren. Hulpverleners zijn hierin vooral verstrekkers van informatie, en aanbieders van bepaalde diensten. De regie ligt bij de aanvrager en 'de familie' (het netwerk van de aanvrager, inclusief vrienden, kennissen).
Als coördinator is je taak om de vraag helder te krijgen: waar gaan we een plan voor maken?, om te inventariseren welke informatie van hulpverleners of instanties er nodig is, en om er voor te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen aanwezig zijn bij de uiteindelijke conferentie, waar het netwerk een plan gaat maken.
Het is dus uitdrukkelijk niet de bedoeling dat je als coördinator zelf een plan gaat maken, oplossingen gaat verzinnen of hulp gaat verlenen. En dat is nog best lastig, vooral het niet aandragen van mogelijke oplossingen kost mij moeite.
Vanochtend had ik het intakegesprek voor mijn eerste conferentie.
Ik ga hier niet in op wat er precies aan de hand is, maar kan wel zeggen dat huisvesting een belangrijke rol speelt, en dat de hulpverlening er in de afgelopen maanden niet in is geslaagd om hierin iets voor elkaar te krijgen. Ik ben erg benieuwd of het met de inzet van het netwerk wel gaat lukken, maar heb er alle vertrouwen in dat er met eigen kracht veel bereikt kan worden.
Ik ga er mee aan de slag!

jeugdbond

Deze zomer zijn mijn beide kinderen voor het eerst een hele week op kamp gegaan. Los van elkaar (de jongste is nu weg). De oudste ging met de NJBG een week prehistorie spelen (experimentele archeologie noemen ze dat) bij het prehistorisch kamp HAPS in Apeldoorn. Hij vond het geweldig. Kwam vies en moe terug met enthousiaste verhalen, en wil voortaan elke vakantie op kamp met deze club. Eigenlijk hoopte ik dat al. Het leuke van de NJBG is dat het een echte vereniging is: iedereen wordt lid van de club, ook de kampleiders zijn leden, en alles wordt georganiseerd door de leden- jongeren zelf (op je 26e moet je eruit). Als de club een beetje bij je past (en dan gaat het er vooral om of het klikt met de mensen) kun je er je hele jeugd, of zelfs je hele leven veel plezier aan beleven. Je doet er niet alleen veel vrienden op, en besteedt tijd aan je hobby; je leert ook verantwoordelijkheid nemen, dingen organiseren, democratische beslissingen nemen, zelfs besturen als je het leuk vindt. En dat alles tamelijk experimenteel en met een gezonde dosis chaos. tenminste, als het bij de NJBG ongeveer net zo toegaat als bij de Jeugdbond voor Natuurstudie waar ik van mijn veertiende tot mijn vijfentwintigste tamelijk actief lid van was. De eerste berichten doen mij geloven van wel.
Stiekem had ik het natuurlijk leuker gevonden wanneer zoon ook bij de JNM was gegaan (je ziet graag jezelf terug bij je kinderen), maar ja, hij heeft toch echt meer met geschiedenis dan met natuur.
Ik denk dat ie de komende jaren wel onder de pannen is in de vakanties.