Wel of geen werkster? (M/V)

Nu de verbouwing is afgerond en ons huis niet meer een grote stoffige bende is, dringt de vraag zich op of we weer iemand moeten zoeken om ons huis schoon te maken. Ik doe naast werk en politiek hier in huis de was, breng meestal de vuilniszakken weg en ik kook zo nu en dan, en dan vind ik het wel mooi qua huishouden. O ja, en 1x per half jaar de ramen (dit weekend moet het hoognodig). CJ doet meestal de boodschappen en stort zich nu en dan op het schoonmaken van wc, douche, keuken en vloeren.
Maar eigenlijk is dat niet genoeg; in ieder geval houden we het niet genoeg bij.
Tijd voor het inschakelen van hulptroepen dus en een hulp in de huishouding te zoeken.
Eerste dilemma daarbij: is het verantwoord om iemand bij je te laten schoonmaken die zonder papieren in Nederland is (illegaal heet dat); om op die manier iemand (vaak met kinderen) te helpen te overleven? Nobel misschien, maar wel strafbaar (voor de werkgever tenminste, niet voor de werknemer). Zeker als volksvertegenwoordiger niet aan te bevelen.
Tweede dilemma: betaal je wit of zwart? Officieel is dat voor de opdrachtgever geen dilemma: zolang iemand niet drie dagen per week bij jou werkt (en zo vies is ons huis nu ook weer niet) dan hoef je als werkgever geen belasting en premies af te dragen; de verantwoordelijkheid voor het betalen van belasting ligt bij de werknemer. Dit dilemma kun je dus met een gerust geweten overslaan.
Volgende vraag: betaal je vakantiegeld, betaal je vakanties door en betaal je ook als je schoonmaker ziek is? Het antwoord moet natuurlijk ja zijn (zie ook de brochure met voorbeeldcontract van de FNV). Maar wel erg ongebruikelijk in de particuliere markt. Waarschijnlijk denkt je schoonmaker in spe dat je van lotje bent als je het aanbiedt. Wat niet betekent dat we het niet moeten doen natuurlijk.
En gaan we dan zelf op zoek naar iemand, of doen we het via een officieel witte werkster bureau (dat dan dus zorgt voor doorbetaling vakantie etcetera, en ook zelf nog wat moet verdienen, dus twee keer zo duur is als een 'losse' werkster).
Kortom, het zal nog wel wat voeten in de aarde hebben voordat ons huis weer spic en span is.
En dan heb ik het nog niet eens over het principiële bezwaar dat ik laatst in een interview met Saskia Poldervaart las (of eigenlijk 2 interviews, zowel in de Volkskrant als in Opzij; zoals zo vaak interviewden deze van de zomer dezelfde persoon. Links naar de interviws kon ik niet vinden, wel naar een discussie op de Opzij-site). Zij betoogde dat feministes geen werkster mogen hebben, omdat dat aangeeft dat zij huishoudelijk werk niet waarderen. En als je een werkster hebt moet je die net zoveel betalen als je zelf verdient, maar eigenlijk moet je het zelf doen. Die redenering snap ik niet. Mij lijkt het dat je huishoudelijke arbeid juist wel waardeert wanneer je er iemand voor betaalt (mits je dat netjes doet, inclusief ziekengeld etcetera). En ik zie eerlijk gezegd niet in waarom huishoudelijk werk geen eigen waarde heeft, maar af zou moeten hangen van het uurloon van de werkgever. Ik zou ook mijn eigen brood kunnen bakken, maar dat laat ik door de bakker doen. En mijn band laat ik door de fietsenmaker plakken. Moet ik de bakker en de fietsenmaker dan ook conform mijn eigen uurloon betalen omdat ik hun werk anders niet serieus neem? Dat lijkt me niet zozeer het feministisch als wel het ouderwets communistisch gedachtengoed. Zeker, huishoudelijk werk moet beter gewaardeerd worden. En de beste manier om dat te doen is volgens mij om het als gewoon werk te beschouwen. Met arbeidsbescherming, misschien zelfs met een CAO. En met een eigen, reële waarde, die samenhangt met de aard van het werk en de vereiste competenties.
Maar van het politieke terug naar het persoonlijke: als iemand nog een goede, legaal in Nederland verblijvende werkster (m/v) in Amsterdam weet die met een netjes contract wil schoonmaken; ik denk dat we binnenkort wel zover zijn.