Het persoonlijke is politiek: het PGB

Stel: je hebt een blog met de naam het persoonlijke is politiek.
Stel: de politieke discussie gaat over het afschaffen van 90 procent van de PGB's.
Stel: je hebt een zoon met een PGB.
Dan moet je hier toch wel een blog over schrijven.
En daar zit ik nu dus al de hele week tegenaan te hikken.
Er zijn inmiddels veel persoonlijke verhalen geschreven. Heftige verhalen, van mensen met ernstige beperkingen, die dankzij hun PGB zelfstandig kunnen wonen, of thuis bij hun ouders, terwijl ze anders op verblijf in een instelling zouden zijn aangewezen.
En andere mensen, waarbij het PGB zorgt voor extra kwaliteit van leven, voor de mogelijkheid om te werken of een opleiding te volgen, het huis uit te gaan, deel te nemen aan de samenleving. Op je eigen manier, met de mensen die jij kiest.
De verhalen zijn aangrijpend; de gevolgen van het wegvallen van een PGB vaak schrijnend.

Soms denk ik dat onze zoon ook wel zonder zijn PGB zou kunnen. Hij heeft Asperger (een vorm van autisme)en ADHD maar is gelukkig wel gezegend met een goede intelligentie, waardoor hij veel kan leren, ook in sociaal gedrag, en het omgaan met zijn beperkingen. En ja, ik denk dat hij als het moet zonder zijn PGB zou kunnen. Zonder de club waar hij wekelijks heengaat, waar hij -anders dan op school- sociaal niet op zijn tenen hoeft te lopen, waar hij sociale vaardigheden leert en individuele begeleiding krijgt. En hij zou ook wel zonder de individuele begeleiding kunnen bij het leren plannen, bij het scheiden van hoofd en bijzaken, bij het maken van opdrachten. Maar ik besef me dat ik dat denk vanuit de huidige situatie. De situatie waarin hij een aantal jaren begeleiding en training heeft gehad, en nog steeds begeleiding heeft. Waarin hij het redt op school, zowel in de omgang met klasgenoten als met het plannen en organiseren van zijn huiswerk. Waarin hij weliswaar aanloopt tegen zijn beperkingen, maar ze kent, en er mee leert omgaan.
Ook voor ons gezin geldt dat het er heel anders uit zou zien wanneer we de afgelopen jaren geen PGB gehad zouden hebben. Voor mijn zoon zelf, voor zijn broertje, die af en toe behoorlijk veel last van heeft gehad van zijn drukke en aandacht opeisende broer, maar ook voor ons, die dan alle begeleiding zelf hadden moeten doen. En natuurlijk begeleiden we hem ook zelf. Dag in dag uit zelfs. Maar ik ben echt doodop en behoorlijk gefrustreerd na een avond naast hem zitten bij het huiswerk maken (soms kan begeleiding ook te dichtbij zijn denk ik wel eens).

Maar ik besef mij terdege dat ons verhaal relatief 'licht'is. Anderen zijn vele malen afhankelijker van hun PGB, en zouden het echt niet redden zonder. Juist voor hen moet het PGB behouden blijven.
Wij zullen het wel redden, al is het alleen maar omdat J. inmiddels behoorlijk gegroeid is, en we enige begeleiding wel zelf kunnen betalen. Maar ook voor hem kan in de toekomst begeleiding weer noodzakelijk worden. Met zijn beperkingen blijft zelfstandig worden en functioneren in groepen en relaties lastig. En daar zal hij ongetwijfeld weer tegenaan gaan lopen, bijvoorbeeld als hij gaat studeren, als hij het huis uit gaat. En dan hoop ik van harte dat er begeleiding voor hem is.

Het persoonlijke is politiek, en soms wordt de politiek persoonlijk.

In deze blog heb ik de politieke argumenten niet benoemd. Anderen hebben dat eerder al gedaan, zoals Per Saldo (zie hun website). Daar worden ook nog veel meer persoonlijke verhalen verzameld.