Abortus in Nepal

Vanochtend in de AWID-newsletter mijn mailbox het volgende bericht: "Nepal government directed to make abortion accessible"
Het trok mijn aandacht omdat ik in juni in Nepal ben geweest (zie blog, blog en blog. Ik had toen uit de bibliotheek een boekje uit de landenreeks gehaald: Nepal : mensen, politiek, economie, cultuur, milieu. Het was een boekje uit 2001 dacht ik. Daarin stond vermeld dat in Nepal veel tienermeisjes jarenlang (tot levenslang aan toe meen ik me te herinneren) in de gevangenis zaten omdat ze een illegale abortus hadden laten uitvoeren. Gelukkig leerde ik in aangekomen in Nepal dat abortus inmiddels legaal was geworden, in ieder geval officieel. Zo erg als in het boekje was het in ieder geval niet meer, maar een veilige abortus was nog lang niet voor alle vrouwen (en meisjes) binnen bereik gekomen. Onder andere omdat artsen en ziekenhuizen het niet willen doen (of alleen voor veel geld), of omdat de (schoon)familie weigert in te stemmen. Het recht bestond op papier, maar voor veel vrouwen bleef het daarbij.

Een moedige vrouw heeft vervolgens samen met een aantal organisaties een proces gevoerd. In mei 2009 oordeelde het Supreme Court van Nepal dat de regering er voor moet zorgen dat abortus (ook) daadwerkelijk toegankelijk wordt voor arme vrouwen en voor vrouwen op het platteland. Een mooie uitspraak, die bevestigt dat het bij (mensen)rechten om meer gaat dan dat je het op papier allemaal goed regelt: mensen moeten ook in de praktijk gebruik kunnen maken van hun rechten.
Nu is het natuurlijk de vraag of de regering -die het vooral druk heeft met interne politieke twisten en aan regeren nauwelijks toekomt - ook uitvoering gaat geven aan de uitspraak van het hooggerechtshof, maar de eerste stap is gezet, en meer procedures zullen volgen, lijkt me.

Bij het lezen van dit soort berichten weet ik weer waarvoor ik mij als jurist inzet voor vrouwenrechten. Het maakt voor mij duidelijk dat je met de inzet van het recht en het rechtssysteem stappen kunt zetten om de positie van mensen - in mijn geval veelal vrouwen - daadwerkelijk te verbeteren.
Ook laten dit soort uitspraken zien dat een rechtenbenadering de mogelijkheid biedt, nee zelfs de verplichting in zich draagt, om uit te stijgen boven religieus-morele opvattingen die de politiek in veel landen momenteel beheersen. Een goed voorbeeld daarvan is de recente uitspraak van het Supreme Court in India over homoseksualiteit. Ik schreef daarover toen dat veel westerse landen nog wat van die uitspraak kunnen leren. En dat geldt zeker ook voor deze Nepalese uitspraak over abortus.

Eigen Kracht

Begin dit jaar ben ik opgeleid tot Eigen Kracht Coördinator, en nu ben ik aan de slag met mijn eerste conferentie.
Ik vind het een heel mooi principe: geloven in de eigen kracht van mensen om samen met hun netwerk een plan te maken en uit te voeren om hun eigen situatie te verbeteren. Hulpverleners zijn hierin vooral verstrekkers van informatie, en aanbieders van bepaalde diensten. De regie ligt bij de aanvrager en 'de familie' (het netwerk van de aanvrager, inclusief vrienden, kennissen).
Als coördinator is je taak om de vraag helder te krijgen: waar gaan we een plan voor maken?, om te inventariseren welke informatie van hulpverleners of instanties er nodig is, en om er voor te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen aanwezig zijn bij de uiteindelijke conferentie, waar het netwerk een plan gaat maken.
Het is dus uitdrukkelijk niet de bedoeling dat je als coördinator zelf een plan gaat maken, oplossingen gaat verzinnen of hulp gaat verlenen. En dat is nog best lastig, vooral het niet aandragen van mogelijke oplossingen kost mij moeite.
Vanochtend had ik het intakegesprek voor mijn eerste conferentie.
Ik ga hier niet in op wat er precies aan de hand is, maar kan wel zeggen dat huisvesting een belangrijke rol speelt, en dat de hulpverlening er in de afgelopen maanden niet in is geslaagd om hierin iets voor elkaar te krijgen. Ik ben erg benieuwd of het met de inzet van het netwerk wel gaat lukken, maar heb er alle vertrouwen in dat er met eigen kracht veel bereikt kan worden.
Ik ga er mee aan de slag!

jeugdbond

Deze zomer zijn mijn beide kinderen voor het eerst een hele week op kamp gegaan. Los van elkaar (de jongste is nu weg). De oudste ging met de NJBG een week prehistorie spelen (experimentele archeologie noemen ze dat) bij het prehistorisch kamp HAPS in Apeldoorn. Hij vond het geweldig. Kwam vies en moe terug met enthousiaste verhalen, en wil voortaan elke vakantie op kamp met deze club. Eigenlijk hoopte ik dat al. Het leuke van de NJBG is dat het een echte vereniging is: iedereen wordt lid van de club, ook de kampleiders zijn leden, en alles wordt georganiseerd door de leden- jongeren zelf (op je 26e moet je eruit). Als de club een beetje bij je past (en dan gaat het er vooral om of het klikt met de mensen) kun je er je hele jeugd, of zelfs je hele leven veel plezier aan beleven. Je doet er niet alleen veel vrienden op, en besteedt tijd aan je hobby; je leert ook verantwoordelijkheid nemen, dingen organiseren, democratische beslissingen nemen, zelfs besturen als je het leuk vindt. En dat alles tamelijk experimenteel en met een gezonde dosis chaos. tenminste, als het bij de NJBG ongeveer net zo toegaat als bij de Jeugdbond voor Natuurstudie waar ik van mijn veertiende tot mijn vijfentwintigste tamelijk actief lid van was. De eerste berichten doen mij geloven van wel.
Stiekem had ik het natuurlijk leuker gevonden wanneer zoon ook bij de JNM was gegaan (je ziet graag jezelf terug bij je kinderen), maar ja, hij heeft toch echt meer met geschiedenis dan met natuur.
Ik denk dat ie de komende jaren wel onder de pannen is in de vakanties.