Net als bij veel GroenLinksers is mijn eerste gevoel bij de voorgestelde trainingsmissie naar Afghanistan: niet doen. De situatie is onveilig, het is voor meer dan de helft een operatie van militairen, en het is maar de vraag of er wat bereikt gaat worden. Bovendien zijn er waarschijnlijk zinvoller dingen te doen voor de wederopbouw van Afghanistan, en mag deze missie wat mij betreft in ieder geval niet uit ontwikkelingssamenwerkingsgeld betaald worden.
Maar moet GroenLinks op basis van dergelijke gut-feelings van de leden een beslissing nemen, of is het zaak om het voorstel serieus te bekijken en alle voors en tegens tegen elkaar af te wegen?
Wat mij betreft het laatste. Ik vind het dan ook goed dat de Tweede Kamer fractie heeft aangegeven het voorstel uitgebreid te zullen bekijken, en pas na een hoorzitting een beslissing te zullen nemen.
Omdat ik momenteel bezig ben met een project rond de evaluatie van de Nederlandse mensenrechteninzet in het buitenland, zit mijn hoofd vol met evaluatievragen en -criteria. Misschien aardig om deze ook eens op voorhand toe te passen op de voorgestelde Afghanistan missie.
Een belangrijke vraag bij evaluaties is die naar de relevantie: in hoeverre komen de doelstellingen van het project tegemoet aan de behoeften van de verschillende stakeholders? In dit geval levert dat de vraag op: in hoeverre (en hoe) draagt deze missie bij aan blijvende veiligheid en ontwikkelingskansen van de burgers van Afghanistan?
De tweede vraag is die naar de effectiviteit: in hoeverre zijn de doelstellingen van het project daadwerkelijk bereikt? Vertaald naar de missie: is er een reële kans dat de doelstellingen van het project daadwerkelijk worden gehaald: zal het beoogde aantal politiemensen worden getraind, en misschien nog belangrijker, zullen de Afghaanse burgers profiteren?
Ook de doelmatigheid is een aandachtspunt: worden de beoogde doelen op een zo efficiënt mogelijke manier bereikt; worden de beschikbare middelen optimaal benut?
Bij de vraag naar de impact van een project gaat het om de wat verder gelegen effecten van de interventie. Daarbij kan het gaan om de bedoelde effecten (in lijn met de doelstelling), maar ook om onbedoelde effecten, die zowel positief als negatief kunnen zijn. Dit lijkt me voor een eventuele Afghanistan missie een heel belangrijke vraag. Slachtoffers aan deze of gene zijde vormen zo'n mogelijke onbedoeld effect, of polarisatie van de situatie.
Een niet onbelangrijke vraag is ook die naar de duurzaamheid van de effecten: is het waarschijnlijk dat de positieve effecten van het project ook na de projectperiode gecontinueerd zullen worden? Aspecten die daarbij een rol spelen zijn de politieke situatie en het commitment van de machthebbers ter plekke, de beschikbare capaciteit (in geld, mensen en technische middelen), socio-culturele aspecten, waaronder draagvlak bij en betrokkenheid van de bevolking, organisatorische inbedding, en economische haalbaarheid (zullen op de lange termijn de opbrengsten opwegen tegen de kosten).
Zonder nadere informatie kan ik niet alle vragen beantwoorden voor de voorgestelde Afghanistan missie. Mijn gut-feeling zegt wel dat de antwoorden mijn meest basale gut-feeling zullen bevestigen; ik ben niet zo optimistisch over wat we mogen verwachten aan relevantie, effectiviteit, doelmatigheid, effecten en duurzaamheid.
En zoals ik zei: ik denk dat er zinvoller projecten denkbaar zijn in Afghanistan; projecten die misschien wat minder flitsend zijn in de categorie toys for boys, maar wel beter scoren op de hiervoor genoemde criteria. Projecten op het gebied van wederopbouw, ontwikkelingssamenwerking en mensenrechten. Projecten die zonder problemen met OS-geld betaald kunnen worden.
En het trainen van Afghaanse politie-agenten? Misschien moeten we eens serieus kijken naar het SP-idee om die agenten hier in Nederland te trainen. Veilig, en een stuk kostenefficiënter. Denkt mijn gut-feeling.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Niet alleen mijn gut feeling maar ook mijn verstand zeggen me dat deze missie niet mag doorgaan.
BeantwoordenVerwijderenTen eerste, NAVO-troepen hebben meer ongewapende Afghaanse burgers vermoord dan de Taliban-strijders hebben gedaan. Dat geldt elk jaar opnieuw, al vanaf het begin van de oorlog. Daarom ben ik tegen hulp aan de NAVO-bezetting, ook in de vorm van politie training.
Daartegen krijg je het te gemakkelijke verwijt dat je "dus" voor de Taliban zou kiezen. Onzin. Ik kies tegen de grootste moordenaars in dat land. Sterker nog, degenen die voor de NAVO kiezen zouden zich voor Taliban-praktijken moeten verantwoorden. Namelijk mijn tweede punt:
De marionettenregering van Karzai (geleid door de Amerikanen) bestaat uit aartsconservatieve drugsdealers, reactionaire warlords, moordenaars en massaverkrachters. Ze heten officieel niet Taliban, maar alles wat de Taliban verweten wordt zit ook in Karzais impopulaire roversbende. Niet voor niks dat Karzai alleen met verkiezingsfraude en intimidatie van andere kandidaten aan de macht kan blijven. Wie kiest voor de NAVO, die kiest voor de Karzai-Taliban.
In de loop van de tijd is de Taliban enigszins van karakter veranderd. De oude mullahs die gaan voor hun eigen machtspositie stellen binnen de Taliban veel minder voor. Er zijn veel jongere strijders. Zij hebben zich aangemeld omdat NAVO-troepen hun familieleden vermoordden of omdat hun leven wordt geterroriseerd door de roversbende van Karzai. Hun allereerste prioriteit is niet het vestigen van een reactionair regime, maar het verjagen van de NAVO en hun criminele handlangers. Okay, deze nieuwe Talibani zijn waarschijnlijk niet ecologisch-progressief of sociaal-liberaal, maar dat waren de Vietcong met hun rechtvaardige strijd ook niet. Het is hún land, hún grond, hún familie. Bezettingstroepen en marionetten hebben daar niks te zoeken.
De NAVO wordt er enorm gehaat. En omdat buitenlandse troepen steeds meer tegenstand ondervinden vanuit de bevolking, wordt de bezettingsmacht uitgebreid met Afghaanse soldaten. De Amerikanen hebben er al duizenden van getraind: "politieagenten". Zo worden ze genoemd omdat het Afghanen zijn in Aghanistan. Maar deze "politieagenten" schrijven geen parkeerboetes. Ze dragen mitrailleurs. Het zijn soldaten en ze verlengen de NAVO-ellende.
De Nederlandse politietraining mag er niet komen.
Goede vragen. Ik mis toch nog één punt. Welke missie er ook wel/niet komt; het is onderdeel van een groter geheel en een grotere strategie. Politiemensen opleiden is een radertje in de strategie van het westen t.a.v. Afghanistan. Die grotere strategie lijkt niet te werken (voor zover ik dat als geinterresseerde krantenlezer kan beoordelen). Dan kan een missie nog zulke goede bedoelingen hebben, maar als het grotere strategische plaatje niet klopt of werkt, dan heeft het geen zin.
BeantwoordenVerwijderenEn daarom zegt mijn gut feeling (en misschien is het wel meer dan gut feeling alleen... want voorzien van argumenten); niet doen!
Jenneke
Als het zou gaan om het opleiden of trainen van politiemensen dan zou inderdaad gekeken moeten worden wat de effecten zijn zowel op de korte of lange termijn en of het een positieve bijdrage gaat leveren aan een veilig Afghanistan.
BeantwoordenVerwijderenHet grote probleem is dat het niet gaat om politieagenten die misdaad bestrijden en een rechtstaat proberen te handhaven, maar om paramilitairen. De opleiding van deze (vaak analfabete) mensen duurt 6 weken waarin ze voornamelijk leren hoe te kunnen schieten en hoe roadblocks te kunnen inrichten. De training van deze mensen is ze begeleiden in de bestrijding van de Taliban. Die bestrijding van de Taliban onder NAVO regime draagt helaas niet bij aan de veiligheid van de burgers in Afghanistan maar draagt bij aan de onveiligheid in Afghanistan. Het is voor 90% een militaire missie gemend met enkele civiele taken (om politieke steun te verkrijgen) die zal zorgen voor verlenging van 'the war on terror' ten koste van de bewoners van Afghanistan.
Niet doen dus!
Dat het hier niet gaat om het trainen van politiemensen voor 'gewone' politietaken maar om het trainen van paramilitairen is inderdaad een reden om 'niet doen' te roepen. In mijn evaluatietermen zie je dat als het goed is terug in de vragen naar relevantie (doen we wat goed is, wat bijdraagt aan veiligheid etc.) en naar de bedoelde en onbedoelde effecten van de missie.
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp niet wat je bedoelt. Je zegt: "trainen van paramilitairen is inderdaad een reden om 'niet doen' te roepen", en toch wil je de opties openhouden?
BeantwoordenVerwijderenWat ik bedoel is dat het goed is om niet alleen te beslissen op je gut feeling of emoties, maar om een zorgvuldige afweging te maken, waarbij de uiteindelijke impact van een missie voor de Afghaanse bevolking voorop staat. En ik heb een aantal elementen voor een afwegingskader aangedragen.
BeantwoordenVerwijderenDat het gaat om de opleiding van paramilitairen en niet om de opleiding van 'gewone politiemensen' is voor mij niet in zichzelf fout (militairen moeten ook opgeleid worden), maar leidt er wel toe dat je de vraag 'draagt de missie bij aan de veiligheid en ontwikkelingskansen van de Afghaanse bevolking' naar grote waarschijnlijkheid met een nee moet beantwoorden, net als de vraag: is er geen andere inzet van de zelfde middelen denkbaar die meer bijdraagt aan etecetera.
Ik ben het er erg mee eens dat je niet alleen op gevoel een beslissing moet nemen, maar op basis van duidelijke informatie en criteria. Maar wat mij betreft is er genoeg informatie voorhanden om nu al een groot aantal vragen te kunnen beantwoorden, wat leidt tot de conclusie: deze missie niet doen! Wat dan wel? Inzetten op betere alternatieven (bv door jou genoemde projecten op gebied wederopbouw of mensenrechten).
BeantwoordenVerwijderenVoor zo'n beslissing is (wachten op) een hoorzitting naar mijn idee niet nodig.
Interessant dat men steeds de term "gut feeling" gebruikt, ws. niet wetend dat de vergelijkbare Nederlandse term "onderbuikgevoel" is...
BeantwoordenVerwijderenNL politiemensen en soldaten moeten niet naar Afghanistan om de doodeenvoudige reden dat Nederland daar niets te zoeken heeft behalve evt. de beloning van subsidiaire lidmaatschap van de G20.
Overigens, ik spreek als oom van een beroepssoldat die al drie "tours" in Afghanistan achter de rug heeft en van wie ik de nodige inzichten in de situatie daar heb mogen verkrijgen...
Bill Crompton
Je draait er dus omheen, Margreet. De benaming "politie" moet verhullen dat het om soldaten gaat die erop uit gestuurd gaan worden.
BeantwoordenVerwijderenZelfs als het om "gewone politie" zou gaan, dan zullen ze er de criminele Karzai-klan beschermen tegen de bevolking. Denk je echt dat de NAVO om een politiemissie zou vragen om de bevolking tegen hun eigen Karzai-marionetten te beschermen?
Klik op mijn naam. Je ziet dan een YouTube-compilaties: van schijn versus werkelijkheid van Karzais politiemacht.
@Bill: voor mij heeft onderbuikgevoel een negatieve bijklank die gut feeling niet heeft. Maar kan mijn gebrekkige kennis van het Engels zijn.
BeantwoordenVerwijderen@Brian: Ik snap niet waarom je denkt dat je er omheendraait wanneer ik met een wat uitgebreidere argumentatie tot dezelfde conclusie kom als jij. Ik vind de argumentatie 'niet doen want het gaat om militairen en dus deugt het niet' te kort door de bocht. Als militaire inzet daadwerkelijk bijdraagt aan veiligheid en ontwikkelingskansen voor de bevolking ben ik daar niet per definitie tegen.
Ik geef toe dat ik het wel wat omslachtig formuleer in mijn blog. Dat is met opzet, omdat ik de theoretische exercitie maak om de basisvragen in evaluaties toe te passen op de Afghanistan missie.
Afrondend zou ik mijn standpunt nu als volgt willen formuleren:
Van belang bij de afweging is hoe het effect van een missie zal zijn op de veiligheid en ontwikkelingskansen van de bevolking, waaronder expliciet ook de vrouwen. Mijn inschatting is dat er geen positief effect te verwachten is. Het gaat niet om gewone politie die strafbare feiten (zoals huiselijk en seksueel geweld) opspoort of het verkeer regelt, maar om een soort militaire politie die vooral de Taliban moet bestrijden. Mensen die er meer van af weten dan ik schatten in dat de gewapende strijd tegen de Taliban niet meer maar juist minder veiligheid voor de bevolking oplevert.
Daarenboven denk ik dat je met hetzelfde budget andere projecten kunt doen in het kader van de wederopbouw die veel meer positief effect hebben op de veiligheid en ontwikkelingskansen van de bevolking, en met name de Afghaanse vrouwen. Laten we ons als Nederland daarop profileren!