Kostwinners bij GroenLinks

Vandaag heb ik de leden-enquête van GroenLinks ingevuld. Een hoop vragen over wat je belangrijke onderwerpen vindt, en hoe je door de partij het liefst geïnformeerd wilt worden. De vragenlijst werd afgesloten met een aantal vragen naar je achtergrond. Dat begon goed: bij de eerste vraag, naar sekse, kon je invullen: man, vrouw, of anders. Heel vooruitstrevend, heel GroenLinks. (Hoewel, de volgende stap is dat we als GroenLinks niet meer naar sekse vragen, maar daarover wellicht later meer). Even verder ging het wat mij betreft helemaal fout. Gevraagd wordt wat het beroep en de hoogste opleiding van de kostwinner in je huishouden zijn. Hoezo van de kostwinner? Waarom willen ze het beroep en de opleiding van de kostwinner weten, en niet van degene die de enquête invult? Gaat GroenLinks niet uit van het individu?
Toen ik mijn ongenoegen over de vraag via Twitter ventileerde en daarbij de link legde met FemNet, kreeg ik een aantal verbaasde reacties: de vraag naar kostwinners is toch niet vrouw-onvriendelijk; en zowel mannen als vrouwen kunnen toch kostwinner zijn? Ja natuurlijk (ik ben ook kostwinner; dat wil zeggen, ik verdien wat meer dan mijn partner). Maar waar het om gaat is dat je bij het gebruiken van een kostwinnerscriterium het beroep en de opleiding van de minst verdienende partner in een klap als irrelevant wegzet. En dat is wat mij betreft wel zo ontzettend in strijd met alles waar GroenLinks voor staat qua emancipatie en diversiteit.
Ik ga er eigenlijk van uit dat er over de de kostwinnersvraag in de enquête niet is nagedacht: dat het een standaard-marketing vraag is die is overgenomen. Ik hoop tenminste niet dat de vraag expres zo is gesteld.
Maar ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik me meer zorgen over moet maken: dat degene die de enquête heeft opgesteld niet doorhad dat het een rare vraag is, of dat GLers die op Twitter reageerden het probleem van de vraag niet zagen.
En zo blijft er het nodige te doen om GroenLinks scherp te houden op emancipatie en diversiteit. En oude boodschappen komen daarbij nog wel eens van pas, zoals die op het affiche van de PSP uit (ongeveer) 1982: Omdat ieder mens er een is, en niet de helft van een stel.

Adoptieboom

Het valt niet altijd mee om enigszins milieubewust te leven en toch zoveel mogelijk te genieten van de geneugten des levens, en ook je kinderen nog een beetje tevreden te houden in deze consumptiemaatschappij. En dus ga ik met de auto naar schaatsen, maar dan wel met de Greenwheels, eten we vlees, maar wel biologisch, gaan we skiën, maar wel met de trein, en willen we komende zomer naar Griekenland, maar niet vliegen. Een wereld van compromissen waar ik me redelijk goed bij voel. Ik noem het dan ook liever geen compromis maar een evenwicht tussen verantwoord en lekker.

Maar dan de kerstboom. Met kinderen een must. En plastic vind ik niet echt. Toen we net in dit huis woonden (tien jaar geleden), hebben we er eens een met kluit gekocht. Eerst in ons eigen tuintje gezet, waar hij aansloeg, maar wel de halve tuin vulde met een sombere schaduw. Het jaar daarop heb ik hem verplaatst naar een openbaar groenstrookje, waar hij het niet redde. De jaren daarop hebben we het met wegwerp-kerstbomen gedaan. Deels tweedehands; want we hebben een paar keer aan het begin van de kerstvakantie een boom van school meegenomen. Maar soms ook vers gekocht, en in januari aan de straat gezet. En dat voelt toch niet fijn. Ruimte, voedingsstoffen, afval, CO2, dat verhaal. Toen ik een paar weken geleden las dat ook bij ons in de buurt adoptiebomen te krijgen waren was ik dan ook meteen enthousiast. De boom gaat in januari bij de kweker de grond weer in, en komt volgend jaar weer bij ons terug. Nog steeds milieubelasting, maar een stuk minder dan elk jaar een nieuwe boom.
En gisteren zijn we hem gaan halen, onze adoptieboom. Bij Eco-logisch, de eko-bouwmarkt hier vlakbij. Lopend, met een karretje (gister lag er nog niet genoeg sneeuw voor de slee). En vandaag hebben we hem versierd. Nee, niet met LED-lampjes. Die komen er misschien als deze het hebben begeven. Maar vooralsnog vind ik het een mooi compromis. O nee, evenwicht.

Mooi beeld

Vandaag gaf ik een training (juridische aspecten van huiselijk geweld) in Rotterdam. Tijdens mijn ommetje in de middagpauze liep ik plotseling tegen het bekende beeld van Zadkine aan. Een mooi beeld.

Mini-symposium en PoWR Netwerkborrel

Toen ik anderhalf jaar geleden mijn intrek nam in de Corvershof, nam ik me voor met enige regelmaat iets te organiseren in dit prachtige gebouw. En dan niet alleen inhoudelijk, maar ook bijeenkomsten waarop ik mijn netwerk zou kunnen uitnodigen. Want zo'n eenvrouwsbedrijf is ook maar zo alleen. Lange tijd kwam het er niet van, maar toen ik voor de zomer mijn eerste stagiaire had zag ik mijn kans schoon: ik gaf haar als stage-opdracht geheel zelfstandig een inhoudelijk symposium te organiseren, en plakte daar een netwerkborrel achteraan. Dat beviel. Mijn nieuwe stagiaire, die sinds de zomer hier werkt, heeft daarom een zelfde opdracht gekregen, en op 17 december is het zover:

Mini-symposium en PoWR Netwerkborrel

Donderdag 17 december 2009
14.30 uur tot ± 17.30 uur
In de Gelagkamer, Corvershof
Nieuwe Herengracht 18 te Amsterdam

Asielzoekers zwijgen over seksueel geweld

Op 17 december organiseert Projects onWomen's Rights een mini-symposium over (vrouwelijke) asielzoekers die bij aankomst in Nederland zwijgen over seksueel geweld dat zij hebben meegemaakt in het land van herkomst. Het symposium is in opdracht van Margreet de Boer door haar stagiaire Sara Amajoud georganiseerd.

Bernadette Hoekstra van Vluchtelingenwerk zal de wijzigingen in de asielprocedure bespreken. Daarnaast komt Margrietha Reinders van het Wereldhuis vertellen over de ervaringen die zij vanuit het pastoraat heeft met vrouwen met seksuele geweldservaringen. De asieladvocaat Bernadette Ficq komt vertellen over de knelpunten in de praktijk, o.a. de 48 uur na aankomst in Nederland waarin de asielzoekers hun verhaal moeten doen. Daarna vindt er een discussie plaats aan de hand van een aantal stellingen. Het symposium wordt afgesloten met een borrel.

Iedereen is welkom op het mini-symposium dat plaats zal vinden op 17 december 2009 vanaf 14.30 uur tot ± 17.30 uur in de Gelagkamer van de Corvershof, Nieuwe Herengracht 18 te Amsterdam. Toegang is kosteloos. Wel aanmelden bij intern@projectsonwomensrights.nl.

Filmpje Hallo Kezban