Nacht van de vervanging

Vannacht hebben er drie vluchtelingen in mijn bed geslapen. Nancy en haar dochtertjes van vijf en één jaar oud. Samen met veel andere Amsterdamse politici en andere min of meer bekende Amsterdammers deed ik mee aan de nacht van de vervanging. We kregen allemaal voor één nacht een vluchteling te logeren die geen recht op opvang (meer) heeft. Het gaat om vluchtelingen die uitgeprocedeerd zijn maar niet terug kunnen, of vluchtelingen die nog een procedure hebben lopen, maar in de tussentijd geen recht hebben op opvang. Met de nacht van de vervanging wil het ASKV steunpunt vluchtelingen deze vluchtelingen een gezicht geven, en hun verhalen en vaak nijpende situatie onder de aandacht brengen. En daarbij dit jaar ook mensen mobiliseren om zich uit te spreken tegen het voornemen van de regering om illegaliteit strafbaar te stellen. Om verschillende redenen een heilloos plan.

De nacht begon gisteravond met een gezamenlijke maaltijd van alle deelnemers in het Verzetsmuseum. Daar maakten we kennis met onze gasten, en konden we luisteren naar toespraken van onder meer Judith Sargentini en Tofik Dibi, en een liedje van Freek de Jonge.

Op de foto: Nancy met haar jongste dochter en Freek de Jonge

Na de maaltijd togen we met de tram naar mijn huis. Shamaye keek erg uit naar de poezen; honderduit vertelde ze in vlekkeloos Nederlands dat poezen wel scherpe nagels hebben maar niets doen als je lief tegen ze bent, en dat ze het kleine poesje zou gaan aaien. Eenmaal aangekomen vond ze de poezen toch te eng; ze was blij dat die naar buiten mochten. Logeren wou ze wel, dat is leuk, en met mama en zusje samen in het grote bed was ook helemaal goed, zeker met de van mijn zoon geleende knuffel erbij.
Met de alomtegenwoordige kinderen (die zeker niet zonder hun moeder boven in bed zouden gaan slapen) was er niet veel gelegenheid om rustig met Nancy te praten.
Ik begreep dat ze nu elf jaar in Nederland is en dat ze in afwachting is van een uitspraak over haar verblijfsvergunning. Ondertussen zit ze met het hele gezin op een heel klein kamertje in Amsterdam-West. Tijdelijk. Het is het zoveelste adres waar ze woont. Ze hoopt dat ze daar nu een poosje kan blijven, want Shamaye, haar oudste dochter gaat in de buurt naar school.

Vanochtend vertrok het drietal alweer vroeg: Shamaye moest naar school. Het afsluitende ontbijt met alle deelnemers hebben we daarom gemist.

Voor mij heeft 'de vluchteling zonder recht op opvang' er drie prachtige gezichten bij gekregen.