Verjaardag in Caracas

Deze verjaardag had ik me toch anders voorgesteld. Eind van de ochtend aankomen op Schiphol, waar man en kinderen me op staan te wachten; rest van de zondag lekker thuis, vertellen over mijn reis, genieten van het weer samen zijn. Zoiets.
In plaats daarvan zit ik nu in de lobby van hotel Tamanaco in Caracas. Niets mis met deze lobby (er wordt momenteel zelfs een bruidspaar gefotografeerd), maar ik wil er niet zijn. Ik wil naar huis.
Afgelopen etmaal was een aaneenschakeling van gedoe. Vliegtuig vertraagd, vliegtuig zou mogelijk niet gaan; omgeboekt naar ander vliegtuig; vliegtuig in; vliegtuig kapot; vliegtuig weer uit; hangen op vliegveld; toch naar hotel; paar uur slapen; luxe ontbijt (dat dan weer wel); hangen in lobby in afwachting van vervoer naar vliegveld.
En inmiddels weten we nog niets over hoe en wanneer we alsnog naar huis kunnen.
En als klap op de vuurpijl zie ik net op de website van Al Italia dat het vliegtuig waar we oorspronkelijk mee hadden zullen vliegen gisteravond alsnog is vertrokken. Weliswaar met een vertraging van 5 uur, maar het is in Europa. Voldoende ingrediënten voor een slecht humeur. Maar ik probeer mij een berustende houding aan te meten. En me toch een beetje jarig te voelen. Alle felicitaties via SMS; mail, twitter en facebook helpen daar wel bij.
En in het kader van het zien van lichtpuntjes: in deze hotellobby is wel WIFI. Ik kan dus de stukjes die ik tijdens de reis heb getypt online gaan zetten, met wat foto's erbij. Ga ik zo doen; te beginnen met het oudste stukje.