Naar Terschelling, naar Tunesie

Alles is ingepakt. De tassen staan te wachten op de auto van de buren, waarmee CJ ons en drie fietsen straks naar Harlingen rijdt, waar we de boot naar Terschelling nemen. (CJ gaat komende week vloer leggen, en voegt zich een week later bij ons, op weg naar Ameland).
Nu alles ingepakt is heb ik even tijd voor een laatste blogje.
Over een ontruiming. En Tunesie. En een ongemakkelijk gevoel.

Vanmiddag werden we hier in het blok geconfronteerd met een ontruiming. Het appartement schuin boven ons werd op bevel van een deurwaarder ontruimd. Alle meubels eruit, en direct geplet in een afvalwagen (zie foto, genomen vanuit ons raam). In het appartement woonde een vader met twee dochters. Gisteravond hoorden we al van een buurman (ja, het lijkt hier wel een dorp)dat vader en dochters vrij plotseling waren vertrokken. Naar Tunesie, waarschijnlijk definitief.
Ieder z'n goed recht natuurlijk, en misschien is het in Tunesie wel beter toeven dan hier. Maar helemaal goed voelt het niet.
Tot voor kort woonden niet alleen vader met twee dochters in het huis, maar ook moeder en oudste dochter. Moeder Nederlandse, vader Tunesisch, dochters vrolijke meiden, die in de binnentuin met de andere buurtkinderen speelden. Ieder jaar op vakantie naar Tunesie, maar verder zo Nederlands als het maar kan. Gastgezin en oppas voor andere kinderen.
Langzaam gingen er echter dingen veranderen. Moeder zagen we steeds minder vaak. De oudste dochter ging enkele jaren geleden orthodox islamitische kleding dragen (een chador heet het geloof ik). Prima, het paste naar mijn gevoel wel bij haar. Meer vraagtekens kwamen er bij mij toen ook de tweede dochter ergens in het afgelopen jaar een hoofddoek ging dragen. Bij haar had ik helemaal niet het idee dat het paste. Maar gelukkig bleef ze wel -heel unlady-like- buiten spelen met de andere kinderen, inclusief rennen op het grasveld. De moeder zagen we inmiddels helemaal niet meer. De oudste dochter zagen we af en toe lopen met een islamitische man, compleet met baardje en djellaba. Ze woont met hem in Duitsland. So far so good.
En nu dus de ontruiming, waarschijnlijk vanwege een (grote) huurschuld. Wat bevestigt dat ze echt weg zijn, en niet meer terug komen.

Natuurlijk is het prima wanneer mensen in een ander land gaan wonen. Maar helemaal gemakkelijk voel ik me er niet bij, vooral voor de meiden. In wat voor situatie komen ze terecht? Hebben ze daar de mogelijkheid om te spelen, om te leren, om om te gaan met wie ze willen, om hun eigen toekomst uit te stippelen, om te zijn wie ze willen zijn? Ik hoop het van harte, maar zou het graag zeker weten.
En weet de moeder eigenlijk dat ze vertrokken zijn? Wat vind zij er van; kunnen de kinderen haar nog zien?
Veel vragen die misschien wel nooit beantwoord zullen worden.
Had ik maar meer vragen moeten stellen toen ze er nog woonden. Want dat ik de middelste dochter nooit heb gevraagd of ze er zelf voor gekozen heeft een sluier te dragen is meer een kwestie van verlegenheid met de situatie, dan van gepast respect, besef ik mij.

Maar goed. Zij naar Tunesie, wij naar terschelling. De auto staat voor; we moeten hem inladen.

morele verontwaardiging en fundamentele mensenrechten

Moral indignation, howsoever strong, is not a valid basis for overriding individuals's fundamental rights of dignity and privacy.In our scheme of things, constitutional morality must outweigh the argument of public morality, even if it be the majoritarian view.

Zo is het maar net.
Met onder meer deze overweging heeft het gerechtshof van Delhi bepaald dat strafbepalingen die seksuele contacten tussen meerderjarigen die met wederzijds goedvinden in de privesfeer plaats hebben, strafbaar stellen in strijd zijn met de grondwet. Homoseksuele contacten wel te verstaan.

Een mooie uitspraak. Laat het een leidraad zijn voor vele andere (constitutionele) rechtbanken over de hele wereld.

Maar de algemene zin over morele verontwaardiging in relatie tot fundamentele mensenrechten verdient het zeker ook om te worden ingelijst. Veel (westerse) politici mogen hem wat mij betreft boven hun bed hangen. Zij kunnen er nog wat van leren.

Afscheid van Valton

Ergens vorige week was hij er ineens niet meer, op school. Valton, een klasgenoot van mijn zoon Marten, in groep 7 van de Westerparkschool. Naar bleek was zijn familie bang voor uitzetting naar Kosovo; het land waar vandaan ze naar Nederland waren gevlucht. Om de uitzetting voor te zijn, zijn ze vertrokken naar familie in een ander West-Europees land. Voor de kinderen in de klas een confrontatie met de harde werkelijkheid van vluchten, het hebben van een onzekere verblijfsstatus en de vraag wie in Nederland mag blijven, en waarom wel of niet. Maar vooral de confrontatie met het wegvallen van een klasgenoot, zonder dat ze afscheid van hem hebben kunnen nemen. Dat afscheid hebben ze zelf achteraf georganiseerd. Door er over te praten als klas, maar ook door tekeningen, brieven en gedichten te maken voor Valton, die hem nagestuurd worden. Vanochtend waren de ouders uitgenodigd om met de klas even stil te staan bij het vertrek van Valton. Zijn beste vriend vertelde hoe hij hem mist. Er waren een paar gedichten. En we kregen een paar youtube filmpjes te zien die Valton en vriend hadden gemaakt. Zoals deze:
Valton, het ga je goed.