Het is verder weinig verheffend, maar alsnog het stukje uit Londen, met foto van leeggegeten bord:
20.37 Engelse tijd (21.37 Nederlandse). Ik zit nu bij de gate. Viegtuig gaat om 21.30, maar ze willen hier dat je ruim van te voren board. Computer heeft zich inderdaad bedacht, en geeft me nog maar 11 minuten. Kan ook zomaar minder zijn. Telegramstijl dus.
In heel klein vliegtuigje naar Londern gevlogen. Drie stoelen per rij; ik had dus stoel zowel aan het raam als aan het gangpad. Wel lekker. Kort vluchtje, met leuk uitzicht over Zuid Engeland (waar Jon twee weken terug nog was). In het vliegtuig zat ook Lia Knoet, van de politie Haaglanden en daar al een eeuwigheid bezig met huiselijk geweld (tot mijn schande moet ik bekennen dat ik alleen wist dat ik haar kende, maar niet 123 waarvan of wie ze was). Bij het doorkruisen van Heatrow (een heel goede tijddoder op een vliegveld, hebben ze hier goed begrepen) even bijgepraat, onder ander over haar frustraties met het huisverbod (kost de politie heel veel tijd).
Hier een Ceasarsalade met broodje gegeten, en nu wachten tot de gate opengaat. Even checken of ik goed zit, want er gebeurt hier weinig. En m’n laptop geeft het nu op.
De rest van de reis ging redelijk voorspoedig. Zelfs nog wat geslapen tussen londen en Qatar. Wel behoorlijk irritant dat ze je anderhalf uur voor de landing (om 5 uur 's ochtends lokale tijd) wakker maken voor ontbijt. Qatar is een grote zandbak; van wat ik vanuit lucht en vliegveld zag kan ik me niet voorstellen dat iemand daar om een andere reden naar toereist dan om over te stappen op een ander vliegtuig. En voor het vliegveld hoef je dat niet te doen. Weliswaar hele grote cappuchino's, maar vieze broodjes, geserveerd met patat (nee zeggen mocht niet).
Tussen Qatar en Nepal vlogen we over Dubai, en die palmboomeilanden in de zee zijn echt gigantisch; zelf van 12 km hoogte zijn ze groot. Verder opnieuw heel veel zand. Eigenlijk werd het landschap pas in Nepal een beetje groen.
We kwamen zowaar bijna een uur te vroeg in Kathmandu aan. Op het vliegveld werden alle passagiers direct onderworpen aan een temperatuurmeter: een mannetje met mondkap voor houdt een soort sensor vlakbij je voorhoofd. Na het beantwoorden van een paar vragen (do you have a cold; are you coughing) en het advies vooral naar een dokter te gaan mocht dat veranderen, mocht ik Nepal in. In het vliegveldgebouw veel hout. Na mij bagage opgepikt te hebben naar buiten, waar ik direct overspoeld werd door mannetjes (sorry, het zijn hier echt mannetjes) die me een hotel of een taxi of allebei wilden aansmeren. Ze bleven overigens beleefd, maar wilden niet geloven dat ik opgepikt zou worden (omdat we te vroeg waren, was degene die dat zou doen er nog niet).
Samen met Mala (Zuid-Afrika) en Prisca (Zimbabwe) die met dezelfde vlucht aankwamen werden we door Savitri en een chauffeur opgehaald en door Kathmandu nar het Godavari ressort gebracht. Onderweg veel mendsen. Op brommers, in auto's en bussen, mar vooral lopend. Wat opviel: veel kleuren, veel vrouwen die water haalden, veel kleine winkeltjes/werkplaatsjes, iedereen probeert op straat wat te verkopen, veel vrouwen die in hun half open huis of op de stoep zitten te spinnen, overal koeien.
Het ressort was daarna een oase van rust.
Daarover later meer, net als over de political situation, en ons werk hier.
Dinner is waiting!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iedereen kan reageren. Je hoeft het natuurlijk niet me me eens te zijn, maar hou het wel fatsoenlijk.
Reacties die beledigend zijn (voor mij of voor anderen) zal ik verwijderen; net als gescheld en gevloek.