Adoptieboom

Het valt niet altijd mee om enigszins milieubewust te leven en toch zoveel mogelijk te genieten van de geneugten des levens, en ook je kinderen nog een beetje tevreden te houden in deze consumptiemaatschappij. En dus ga ik met de auto naar schaatsen, maar dan wel met de Greenwheels, eten we vlees, maar wel biologisch, gaan we skiën, maar wel met de trein, en willen we komende zomer naar Griekenland, maar niet vliegen. Een wereld van compromissen waar ik me redelijk goed bij voel. Ik noem het dan ook liever geen compromis maar een evenwicht tussen verantwoord en lekker.

Maar dan de kerstboom. Met kinderen een must. En plastic vind ik niet echt. Toen we net in dit huis woonden (tien jaar geleden), hebben we er eens een met kluit gekocht. Eerst in ons eigen tuintje gezet, waar hij aansloeg, maar wel de halve tuin vulde met een sombere schaduw. Het jaar daarop heb ik hem verplaatst naar een openbaar groenstrookje, waar hij het niet redde. De jaren daarop hebben we het met wegwerp-kerstbomen gedaan. Deels tweedehands; want we hebben een paar keer aan het begin van de kerstvakantie een boom van school meegenomen. Maar soms ook vers gekocht, en in januari aan de straat gezet. En dat voelt toch niet fijn. Ruimte, voedingsstoffen, afval, CO2, dat verhaal. Toen ik een paar weken geleden las dat ook bij ons in de buurt adoptiebomen te krijgen waren was ik dan ook meteen enthousiast. De boom gaat in januari bij de kweker de grond weer in, en komt volgend jaar weer bij ons terug. Nog steeds milieubelasting, maar een stuk minder dan elk jaar een nieuwe boom.
En gisteren zijn we hem gaan halen, onze adoptieboom. Bij Eco-logisch, de eko-bouwmarkt hier vlakbij. Lopend, met een karretje (gister lag er nog niet genoeg sneeuw voor de slee). En vandaag hebben we hem versierd. Nee, niet met LED-lampjes. Die komen er misschien als deze het hebben begeven. Maar vooralsnog vind ik het een mooi compromis. O nee, evenwicht.