Fietsen in de regen

Jon is vandaag met school fietsen. Met alle eersteklassers in groepen een tocht van 20 km door Waterland, met daarbij veldwerk voor aardrijkskunde en biologie. Leuk. Erg leuk. Maar met dit weer? Ik vond het toch behoorlijk sneu toen ik hem - ingepakt in een regenpak - om 10 over acht uitzwaaide. Ik hoop dat de school rekening heeft gehouden met de mogelijkheid van regen, en het programma wellicht een klein beetje kan aanpassen, zodat ze er toch nog een leuke dag van weten te maken.
Vervolgens moest ik zelf ook op de fiets door de regen. Geen tocht van 20 km, maar een kwartiertje door de stad. En om eerlijk te zijn wordt ik daar altijd een beetje blij van. Kleine genoegens, dat wel. De eerste is mijn pet. Met uitzondering van een periode van een jaar of tien waarin ik lenzen droeg, draag ik al vanaf mijn veertiende een bril. En het ergste van een bril is fietsen in de regen. Je ziet niets. Niet zonder bril (want daarom heb je dat ding) en niet met bril, vanwege de regen. Een levenslange ergernis dus. Waar een paar jaar geleden ineens een simpele maar redelijk doeltreffende oplossing voor bleek te bestaan: de pet. Goed ver over de bril getrokken, en geen centje pijn. Waarom ik dat niet eerder wist / had bedacht? Geen idee. Maar juist omdat vroeger het fietsen door de regen zo frustrerend was, geniet ik er nu bijna van. Ik kan kijken, dankzij mijn pet.
Het tweede kleine genoegen is de groene golf voor fietsers op de Rozengracht/Raadhuisstraat. Vier grachten; acht stoplichten. De verkeersdeskundigen hebben ontdekt dat de verkeersdoorstroming hier het best wordt bevorderd met een groene golf. Niet voor auto's, maar voor fietsers. En het werkt (wel een beetje doorfietsen, maar dat is OK; niets zo ergerlijk als een groene golf waarbij je steeds een beetje moet afremmen). Elke dag een klein genoegen, maar met regen nog ietsje meer. Waarmee het persoonlijke weer politiek is: meer groene golven voor fietsers!